Er ligt een briefje op de keukentafel zie ik als ik halverwege de ochtend beneden kom. Dat ze met z’n tweetjes waren weg gegaan had ik reeds door en ik hoopte al op een briefje met een mededeling van hoe of wat. ‘Wij zijn motorrijden!’ staat erop.
Ik zie het genietende gezicht van mijn meisje al voor me als ze samen met mijn Lief op de crossmotor door het veld scheurt en ben zo blij voor haar.
Wat een heerlijke ochtend. Ik mocht uitslapen. Ze zouden zich samen wel redden. Ik dommel wat, maar echt slapen lukt niet meer, hoeft ook niet, zo geniet ik nog bewuster van de rust; liggen en weten dat ik gewoon nog zeker twee uur ongestoord kan liggen als ik dat wil.
Ik hoor ze zachtjes fluisterend de trap opkomen met hun schoenen aan. Ze gaan vast weg, maar ze lijken op de kamer van Eva Luna nog wat te zoeken. Ik krijg de neiging om te roepen ‘Wat zoeken jullie’ maar dan verraad ik mijn niet slapende zijn en dit voelt toch wel zo knus. Zij zacht scharrelend door het huis om mij een plezier te doen en ik die met veel plezier tussen het zachte beddengoed lig. Het voelt geborgen.
Nadat ik ze weg heb horen rijden, lees ik nog even in bed het AD op mijn telefoon en stap dan onder de douche. Ik verheug me op het uur beneden. Niemand in de huiskamer, geen geluiden, geen ‘Mama mama, zullen we dit en dat doen’. Alleen ik … en heel lekkere muziek.
Ik zit aan de keukentafel met een kop thee en broodje kaas. De laptop open geklapt en voordat ik mijn to do lijstje van vandaag maak, ik moet nog wat vormgeversklussen verwerken, mag ik van mijzelf even op Facebook. Kom ik daar toch een filmpje tegen van een optreden van een voor mij onbekende band. Er staat iets bij over kippenvel. Dat wil ik zelf wel eens testen en klik het aan.
Geen vier drumtikken vooraf of gitaarintro. Nee, de zanger begint: ‘Hold me, don’t hold me down. Carry me, but keep my feet on the ground.’ Hij heeft een wat hees schreeuwende stem die zo puur uit zijn binnenste komt, zonder dat hij acht lijkt te slaan op eventuele mensen in zijn omgeving. Hij doet niet aan kunstjes ook al is het filmpje van DWDD. Zo krachtig, zo geloofwaardig komt het binnen bij mij. Geen kippenvel, maar ik zoek op Spotify hun album Half Mile Harvest en beluister dat terwijl ik nu typ. Mijn hart, mijn zijn sluit zo moeiteloos aan op het ritme, op de soul.
Ik zie de bus de oprit opdraaien en daaruit springt een huppelend meisje dat zielsgelukkig voor het keukenraam naar mij zwaait. Deze zondagochtend, gevuld met rust, liefde en muziek, maakt mijn ziel gelukkig.
sep15