‘Mama, deze moet je aan doen. Het Superwoman t-shirt.’ Het is ochtend en we zoeken onze kleren uit voor deze nieuwe dag. Ik voel me alles behalve super, maar hé, als ik mijn lippen wat rood stift en rode pumps aandoe wordt het misschien nog wat.

Hoe doen andere grote mensen dat als ze bang zijn, als ze verdriet hebben. Ik krijg een pijnlijke keel; opgezet en rood. Misschien wel deels door de woorden en tranen die ik inslik. Ik voel me rot, maar wil niet huilen, terwijl ik langzaam hoofdpijn krijg en schouders die steeds zwaarder aanvoelen. Ik knuffel de poes en zit ‘s nachts op mijn knieën voor het bed van Eva Luna en leg mijn hoofd naast die van haar. Mijn meest veilige mensenplek. 

Ik weet niet wat anderen denken, doen en zeggen. Ik heb daar ook geen controle over. Misschien een heel klein beetje invloed, als ze mij belangrijk genoeg vinden en moeite willen doen om mij echt te zien. Je kan hopen dat ze goed voor je zijn, maar verwachtingen is ook zo’n machteloos iets; overgeleverd aan de grillen van de ander maakt je een speelbal van de wind. Alleen wat je zelf denkt en wat je doet kan je bepalen. 

Ik kan eerst eens een plek zoeken waar ik vrijuit kan huilen, de spanning eruit en zorgen dat ik de eerste uren niet onder de mensen hoef te komen met mijn koppie. Ik kan zorgen voor een zacht kleed en kussens. Ik kan een kop thee zetten om mij te warmen en yoghurt met fruit tot mij nemen. Nee, geen chocola, ik wilde juist slank zijn want dan is alles goed in de ideale wereld en dat is ook gelijk een goede reden om de drank te laten staan. Toch wel de eerste ingeving. De kruiden van de berenburg zijn vast helend voor mijn keel en anders verdoven en leiden ze wel af. Nee, pak een boek. De tijd gewoon even uitzitten. Het ergste moment is altijd korter dan de rest. 

Het liefst kreeg ik bevestiging van een ander. Je bent goed zoals je bent. Kom, ik zorg wel even voor je en help je als jezelf even niet weet hoe het moet. Stil maar Lief en hier een kus. 
Een ander …
Wees je eigen ander; je eigen moeder, je eigen partner. 
Ik glimlach, want zorgen voor een ander kan ik wel. Ach meisje, soms is het ook rot, moeilijk en ben je moe. Kom maar. Ik streel mijn eigen arm. Een stortvloed aan tranen volgt. Even lijkt de pijn nog erger te worden, maar daarna volgt iets van ontspanning. Ik voel liefde voor mijzelf groeien. Meid je doet het zo goed.
Eigenlijk ben ik best wel een beetje een super woman.