Vanmorgen een rondje om het dorp gefietst met kleine kinderhandjes in mijn kontzakken. Wat een rijkdom. Mijn kindje. Mijn meisje dat praat over dat ze de vogels hoort zingen, een trekker en koeien ziet en kiekeboe speelt achter mijn rug.
Lachend zitten we op de fiets. Als ze koude handjes krijgt en die niet in haar jaszakken krijgt gewurmd vanwege de stoelriempjes over haar borst, kom ik op het idee van mijn broekzakken. De grootste pret heeft ze als ze in mijn billen knijpt. De tranen in mijn ogen komen niet door pijn, vliegjes of wind.
Aan het eind van ons tochtje begint het zachtjes te regenen. Met natte haren die wat opkrullen door het vocht rennen we blij het huis in.
Lunchen met breekbrood en tzatziki en smeerkaas voor haar. Een warme pittenzak op haar toch nog wat koude handjes en voor mij een beker warme choco. Zij Buurman & Buurman kijkend en ik bladerend door een Libelle. De huislijke zondagssfeer ten top in huize Zweers.

Terwijl wij de zorgeloosheid van een zondag doorleven, lees ik dat iemand anders al het vierde wasje draait in verband met net ontdekte luizen. Ach, we kunnen de vanmorgen gedraaide was nog wel even op het droogrekje op de zolder hangen. Toch nog nuttig bezig zijn. Eigenlijk hoef ik er zelf helemaal niet veel aan te doen. Erg handig dat ze huishoudelijke klusjes zo leuk vindt. Ik hoef alleen maar achteraf stiekem wat wasknijpers te verwijderen die zij wel heel fanatiek overal heeft geplaatst. Dat scheelt straks weer strijkwerk van rare punten.
Op de zolder ligt ook speelgoed en terwijl ik prinsheerlijk op de grond tegen de muur aanhang, legt Eva Luna een grote vloerpuzzel met cijfers. Zo doen we ook nog een beetje educatief. Voelt na het fietstochtje in de frisse buitenlucht als een heel verantwoord dagje tot nu toe.
Op de zolder is het leuk. Er staan nog planken vol prentenboeken te wachten om samen te lezen en ze kruipt met het boek Plons bij mij op schoot. Vervolgens vindt ze een kratje met knutselspullen. Ik word met vele Dora stickers beplakt onder de bewonderende uitroep: ‘Mama, nú ben je mooi!’

Na een halve dag aan één stuk regen, kunnen we na het avondeten toch nog even naar buiten. De regen zorgde voor het heerlijke ‘we hoeven niets-gevoel’. We zaten hoog en droog op zolder te spelen, terwijl we het getik op het raam hoorden. Nu we buiten staan, ruikt het heerlijk.
We zoeken slakjes. Zij zoekt, wijst aan en weigert ze zelf op te pakken om in haar emmertje te doen. Met het emmertje achterop haar fiets gaan we naar het bosje aan de rand van de wijk om daar de slakken vrij te laten. Thuis in bad wassen we de stempels die tijdens het knutselen ook rijkelijk haar handen moesten versieren af en als afsluiter van deze dag nog knus in nachthemdje samen op de bank.
Zal ik haar naar bed brengen? Of toch nog heel even wachten. Ze is zo rozig. En ja hoor, mijn kleine meisje valt opgekruld tegen mijn borst en in mijn armen in slaap.
Wat een rijkdom zo’n dag!