Dag 6 – woensdag 19 december

Steeds zit ik met tranen in mijn ogen omdat ik aan haar denk. Ik voel zo veel liefde voor haar. Zou haar zo graag geborgenheid geven. Zou haar zo graag laten delen in mijn liefde. Ik kan alleen haar hand vasthouden, haar wang strelen en zeggen ‘lieve Roxanne’ en zelfs die woorden kreeg ik er amper uit omdat ik toen ook al met tranen zat.
Roxanne is een meisje van een jaar of zeven. Ze woont in Hogar de Ninos Virgen de Fatima. We zijn naar het kinderhuis geweest waar Reinaldo van zijn 1^e tot 2,5 jaar heeft geleefd. We mogen binnenkomen en worden rondgeleid.
Een mooie binnentuin, een soort gymkamer, wc en douche-vertrek. Eén slaapkamer voor de baby’s die nog maar een paar weken oud zijn. Eén slaapkamer vol ledikantjes voor de kinderen tot ongeveer 2 jaar en één slaapkamer voor de kinderen van 2 tot 6 jaar.

Reinaldo wijst in de laatste kamer zijn bed aan. Hij loopt bedeesd over het complex. Wat gaat er in zijn koppie om. Hij herkende het gymzaaltje en rende enthousiast op het speeltoestel en de ballen af. In het speeltuintje buiten, waar zo’n 20 kinderen spelen, speelt hij samen mijn zijn zussen en nichtje op de toestellen. Contact maken met de andere kindjes doet hij niet, terwijl hij toch wel kindjes herkent en ons die namen verteld.

Heel even gaat hij bij Gerjan op z’n oude bedje zitten, maar het lijkt alsof het hem nu te machtig wordt. Zou hij bang zijn dat hij hier weer moet slapen? Hij kijkt angstig en laat zich van Gerjans schoot afglijden. Hij gaat buiten staan. Van een afstandje kijkt hij naar de kinderen in de speeltuin.

LIEVE REINALDO, WAT DENK JE ALLEMAAL?

Wat voel je allemaal. Heb je gespeeld in het speellokaal voor de jongsten? Vol met kussens, speelgoed en mooi geverfde bloemenplafonds. Gezeten aan dat tafeltje en een fruithapje gehad? Hebben de lieve juffen je hier veel geknuffeld. Ze riepen enthousiast je naam toen ze je zagen en tilden je op. Heb je 1,5 jaar lang in deze gebouwen en grote tuinen geleefd of ben je ook de straat op geweest? Heb je wat van Santa Cruz gezien? Zoals je nu met ons door de stad reist lijkt alles nieuw voor je. Je kijkt je ogen uit als we in de taxi zitten.

ERGENS TIJDENS ONS BEZOEK IS ROXANNE BIJ ONS AANGESLOTEN.

Ze heeft Gerjans hand vast en loopt met hem mee alsof het nooit anders is geweest. Gerjan en Silvana hadden via andere adoptiegezinnen al iets over haar gehoord. Een Nederlands gezin heeft haar bijvoorbeeld meegenomen naar een oogarts in Santa Cruz. Ze is namelijk blind. Er is een operatie uitgevoerd en nu kan ze met één oog een heel klein beetje zien. Later hebben ze geld gedoneerd voor een vervolg-operatie. Helaas heeft dat geen verbetering voor het zicht opgeleverd. Van de hoofdleidster vernemen we dat mensen haar ook wel hebben willen adopteren, maar dat dat niet ging. Het precieze wordt niet duidelijk.
Wel dat ze hier zit terwijl ze ouder is dan 6 jaar. De maxium leeftijd voor dit kinderhuis. Waar gaan de kinderen eigenlijk daarna naartoe en Roxanne, het meisje dat zo mijn hart binnen liep ….

———————————————————

Dag 7 + 8 – donderdag 20 en vrijdag 21 december

Als Zoë en Reza ‘s morgens les krijgen, afwisselend door Gerjan en Silvana, trekt de ander er met Reinaldo op uit. Boodschappen doen, een speeltuintje bezoeken, de was wegbrengen, de Plaza bezoeken. Eva Luna en ik trekken dan alleen de wijk in of gaan gezellig mee.

In de taxi hebben we nu voldoende ruimte op de achterbank en Eva Luna vindt op schoot zitten ineens helemaal niet relaxed meer. Ze mag naast mij zitten en met enig gestribbel kan ik nog net een hand om haar middel houden. Los zitten staat bij deze rijvaardigheid gelijk aan alle hoeken van de taxi zien. Ze zit al net zoals Reinaldo half hangend aan het raam en kijkt haar ogen uit. Bij elke toeter en dat zijn er heel veel, zwaait ze vrolijk met haar handje.

Er zijn altijd mensen op de Plaza. Ouders met kinderen, mannen bij het schaakbord, de schoenenpoetsers. Gerjan en Reinaldo zitten op één van de vele bankjes te lezen. Een erg aantrekkelijk iets voor mij. Helaas, mijn dochter is geen stilzitter. Ze dwarrelt over het plein. Mensen bekijken, achter de duiven aan en door de plas stampen. Het plein wordt schoon gespoten en water heeft zo’n sterke aantrekkingskracht. Ik probeer haar nog uit de modderplas te houden, maar de strijd

‘PAS OP JE SCHOENEN’ VERSUS ‘MAMA IK HEB ZOVEEL PLEZIER’.

wint ze toch glansrijk.

Ik geniet van het zo relaxed samen zijn met mijn broer. Ben trots op onszelf zo aan de andere kant van de wereld in Santa Cruz. Allebei voortstappend met een heel mooi lachend kind aan de hand.

———————————————————

Dag 9 – zaterdag 22 december

In de zon, liggend aan het zwembad, glas drinken en een boek. Eva Luna die een middagslaapje doet, iedereen die er ineens op uitgetrokken is, rust. Alles is goed.
En toch.
Er sijpelt wat raars naar binnen.
Beter gezegd er lijkt wat van binnen los te komen. Ik hoef even niets te doen; geen verzorging, geen werk, geen huishouden. Er borrelt wat omhoog en mijn glimlach zwakt af.
Een jong buitenlands stel flirt met elkaar in het zwembad, Gerjan & Silvana, een boek met een romantisch treffen.
Geen zaken die nu aandacht nodig hebben en daar is het.
….
Het is een stil gevoel. Ik voel me er klein onder worden. Het is puur. Het trilt een beetje.
Kan de arm rond mijn middel bijna voelen. Iemand die mij liefdevol naar zich toetrekt en mij tegen zich aanhoud.
Met de verbeelding is daar ook de leegte.
Het is stil bij het zwembad.
Stil in mij.
De zon is warm.
Ik ben compleet.

———————————————————

Dag 10 – zondag 23 december

’s Morgens naar de kerk in Cotoca een dorp zo’n 40 minuten rijden verderop. Kaarsjes aansteken en meezingen in de kerk die zo vol is dat de mensen ook allemaal buiten staan. De maagd van Cotoca beschermt alle kinderen. Met Eva Luna naar binnen gegegaan en met het lint van de maagd over haar voorhoofd gewreven. Vervolgens heerlijk op de Plaza daar vertoefd o.a. onder een boom met een luiaard daarin.

Daarna over de markt van Cotaca gelopen. De cocablaadjes waren in de aanbieding.
’s Middags pootje baden in de rivier Paraï in Santa Cruz.