Dag 14+15+16 – donderdag 27, vrijdag 28 en zaterdag 29 december

Nu ik dit schrijf zit ik op mijn veranda. Vijf minuten geleden zat ik nog op de zwembadrand te zweten met mijn voeten in het water, maar nu dus op de veranda met het uitzicht op de regen.
Als dit buitje stopt, zal ik nog even boodschappen doen en geld pinnen. We gaan morgen twee nachtjes op reis naar Buenos Vistas, een plaatsje 100 km ten noordwesten van Santa Cruz. Hier gaan we Oud en Nieuw vieren. Ik heb begrepen dat je daar geen bank hebt, maar er zal vast genoeg zijn waar je je geld aan kan uitgeven.
Gisteren hier trouwens geld uitgegeven aan vuurwerk. In de wijk bestaat ineens de halve handelswaar uit vuurwerk en als dit echt allemaal de lucht in moet gaan, wordt het erg heftig. Ik zal in ieder geval mijn bijdrage leveren en heb wat siervuurwerk en naar ik hoop de hardste knallen gekocht.

GISTERAVOND SAMEN MET BROERLIEF DE KROEGEN VAN SANTA CRUZ ONVEILIG GEMAAKT

Nee helaas, dit lieg ik, dat viel tegen. Wij hebben overigens prima gefeest en baalden dat we rond de klok van 2 uur terug moesten in verband met dat Silvana alleen op de kinderen in twee huisjes paste en tegen die tijd het bed instapte.

Wij gingen trouwens weg met het idee, wij zijn vast rond 00.00 uur wel weer thuis, nou niet dus. Zonder het oppasverhaal hadden we het misschien wel licht zien worden in Santa Cruz.
We waren met een busje speciaal naar de barstreet gereden. Daar bleken echter allemaal eettentjes te zijn en geen barretjes. Ja, één soort club dat pas om 23.00 uur een bandje had, maar het zaaltje straalde zo´n steriele, moderne nieuwigheid uit dat we ook geeneens zin hadden. Het moest een lokale kroeg worden.
Na verschillende tentjes te hebben bekeken, belanden we aan de Plaza. Mooi met ouderwetse houten inrichting, lokale bevolking en jaren ’80/90 rockmuziek. Na een paar drankjes toch even de straat weer op, op zoek naar nog wat anders. Na een zoektocht die ons een dichte discotheek, een (godzijdank) lege karaokebar (Gerjan kan misschien leuk zingen, maar ik niet en i.v.m. borstvoeding drink ik te weinig om me hier toch in te storten) en de mededeling:

‘JULLIE MOETEN HIER NIET VERDER LOPEN, HET WORDT HIER MUCHOS GEVAARLIJK’

belanden we weer in onze `eigen` kroeg. Het tafeltje is bezet, maar er is plek aan de bar. Het bandje dat nu speelt is echt goed en zou niet misstaan in een van de kleinere tenten op Lowlands met hun Spaanstalige opzwepende rock met vleugje ska en folk.

We zijn met z`n tweeën duidelijk aanwezig. Sowieso qua uiterlijk. We zijn de enige toeristen en dan ook nog eens ons gedrag. Gerjan zingt luidkeels mee (kan ook wel want de muziek staat kneiterhard) en ik dans ietwat. Gevolg: makkelijke aanspraak. Ik met mijn drie woorden Spaans heb Gerjan nog wel eens nodig, maar de uitleg van hem dat de gast naast mij, mij wil versieren had ik ook nog wel door.

WE HEBBEN EEN SUPER AVONDJE

Eerst aan het tafeltje mooie gesprekken en nu samen zo`n plezier.
Elkaar opbeurend met `op het hoogtepunt moet je vertrekken` en dat soort onzin lopen we met tegenzin, maar uitgelaten over de Plaza op zoek naar een taxi om naar huis te gaan.

Naar huis …. met het Oud en Nieuw in het vooruitzicht, nadert ook mijn afscheid van Boliva. 2 januari moet ik het vliegtuig weer in en 3 januari zullen Eva Luna en ik weer op Schiphol aankomen.
Ik zit hier eigenlijk nog wel goed. Dit leventje en ritme bevalt me nog wel even. Ook Eva Luna speelt super met haar nichten en neef.
Nu echter nog heel even mijn agenda weer verstoppen en een paar dagen genieten

ALSOF ER GEEN TOEKOMST IS, MAAR ALLEEN HET NU

———————————————————

Dag 17 – zondag 30 december

Met een gilletje spring ik op mijn bed in residencial Nadia in Buenos Vista. Ik baal van mezelf. Ik lijk wel zo´n jankmuts en ik was toch die avonturier. Een huidkleurige gekko schiet over de muur. Volgens mij een totaal onschuldig diertje, maar dat onverwachtse laat me zo schrikken.
Plus de kamer ziet er ook armzalig uit. Dat verhoogt het gevoel van vies voelen en alertheid. Een tegelvloer met zand bij de deur, kale muren met vlekken, een ouderwets twee-en eenpersoonsbed met oubollige lakens, oké één valt er mee. De restanten van wat ooit vitrage was hangt in een knoop voor een soort van raam+hor+gebobbeld glas. Daarachter heeft de buurman zo te horen een papegaaienvolière. Er hangt een enkel peertje aan het plafond.

In een hok staat een wc en hangt een soort van douche met elektriciteitsdraden voor warm water. Eerst draaien aan een knop voor water, dan een hendeltje overhalen en dan eerst weer de knop terugdraaien of was het nu eerst het hendeltje. Doe je het in ieder geval verkeerd dat krijg je een schok. Ik douche wel met koud water, ik ga die draadjesbende boven mijn hoofd niet testen.
Het is trouwens ook nog eens broeierig en muf in de kamer.

In Ghana sliep ik weken in dit soort onderkomens en was ik blij als ik stromend water had (bovendien 90% van de gevallen koud) laat staan een wc op de kamer.
Nu moet ik echter wel even mijn best doen om mijn gevoel en interpretering van waarneming bij te sturen. Ik voel me ook vies. Het was vandaag erg warm. Tegen elkaar aangeklemd op de volle bank in de taxi en zweten.
Er kwam vanmiddag een buitje deels op mij. Toen verfrissend, maar vermengd met het zweet gaat alles plakken en zijn mijn voeten voorzien van zwarte moddervegen. Mijn witte jurkje zie ik langzaam een vieze crème kleur aannemen.
Mijn vele muggenbulten, gespaard in de afgelopen twee weken gaan in de jeukaanval. De halve beker yoghurt van vanmiddag gaat opspelen.
Eva Luna met een te kort middagdutje wordt jengelig rond het avondeten. Er lopen mieren op tafel en jonge poesjes onder de tafel. Het is nog afwachten totdat Eva Luna de kattenbrokjes heeft ontdekt en op eet. Mijn nichtjes zeuren over vieze melk.
Mijn buggy heeft het gisteren begeven en ik heb vanmorgen een noodbuggy gekocht die natuurlijk nooit zo heerlijk luxe is als degene die ik had. Mijn contactlenzen zitten vol zand. Twee nagels scheuren af. Ik verlang nu al naar een douche in La Quinta. Hoe lang moet ik hier nog zitten …….

Ik breng Eva Luna naar bed. We liggen samen op bed en ik blijf bij haar liggen totdat ze slaapt. Gewoonlijk ligt ze in een ledikant, maar nu kan ze alle kanten op. Ze schatert, ze kroelt tegen mij aan. Nog een slokje aan de borst ook al heeft ze al een fles melk gedronken.

Terwijl zij indommelt denk ik aan al het moois van vandaag. Hoe enthousiast we dit dorp binnen reden, eerst trouwens al de twee uur durende rit en het zien van een stuk van Bolivia. Toen blij over hoe leuk de residencial eruit ziet, zo authentiek. De mooie kerststal en de bont versierde kersttakken die er staan.
Silvana en ik die een paar boodschappen halen samen met Reinaldo en Eva Luna. Aan de kinderen vragen: ‘Wat zegt het varken’, als we langs een kraam met varkenskoppen lopen en Reinaldo en Eva Luna vol overgave knorren bij het zien van de koppen.

We gezamenlijk het dorpje te voet verkennen en aan de rand van het dorp zicht hebben op natuurpark Amboro en in de verte het Andesgebergte. Het lekkere middageten met een volle kan heerlijke limonade. Hoe mooi de locatie ligt waar we nu zitten, 50 meter vanaf de kneuterige plaza. Morgen op oudjaarsavond zal hier vast feest zijn. Zien of de kinderen 00.00 uur bewust meemaken of slapen, maar wij kunnen heen en weer lopen om eventueel dat slapen te controleren.

Gerjan had vanmiddag een kolibrie gezien in de bloemstruik op de patio voor onze kamers. Reinado loopt met de buggy over de plaza. Een lachende Eva Luna zit er in met haar benen in de lucht. Af en toe buigt hij zijn hoofd in de buggy om haar een kus te geven. Zoë ligt in de taxi tegen mij aan en we doen ‘zeg geen nee zeg geen ja’.

HET WAS EEN MOOIE DAG

Zittend op de patio met de gekko´s op de muur en de krekels om ons heen zingt Daniel Lohues ´Vanuut de modder noar de hemel en dan weer trugge en opnei´.