Ik ben lid geworden van Happy Single Moms. Een club op facebook. De toevoeging Happy vind ik best Heavy. Een alleenstaande moeder ben ik. Ik draag de zorg voor mijn meisje 24/7 in mijn eentje. Tuurlijk ben ik godsgruwelijk blij met haar en met mijn moederschap. Maar net zoals de niet alleenstaande moeders ben ik niet altijd happy.

Vandaag zat ik moedeloos op de onderste traptree. Mevrouw was gepikeerd naar boven gestierd. We hadden een opruim- en poetsdag. Alle speelgoed uitzoeken. Alles afnemen met een doek. Stofzuigen en dweilen. Alles ging in volstrekte harmonie.
Het grasmaaien moest ik vervolgens alleen doen, maar dat vond ik juist wel fijn. Mevrouw zat heerlijk op de schommel. Ik hoorde haar roepen boven het geluid van de grasmaaier uit. Ik moest kijken naar haar gevaarlijke stunts. Een drieste dame is het.
Vervolgens samen naar de dorpswinkel fietsen voor een brood van Jan de Bakker en gehakt voor in de stamppot wortels van vanavond. Zij dit keer niet in het kinderzitje achterop mijn fiets, maar op haar eigen fiets. Niet zo bijzonder, maar wel dat haar fiets, zoals ze zelf zegt, nu met zonder zijwieltjes is. Ik zoek de kleine paadjes op. Ook weer niet te smal. Ze heeft een meter breedte nog wel nodig. Voordeel van een dorp is dat je ook gewoon door sommige straten kan fietsen als enige verkeersdeelnemer.

Thuis gekomen gaat Mevrouw met wat fruit op de bank een filmpje kijken. Ik was intussen de ramen. Met het veranderende herfstlicht zie je ineens al die handjes van Mevrouw op het raam. En toen, bij het derde raam ging het mis. Mevrouw ging lopen uitdagen. Terwijl ik het raam aan het wassen ben, laat ze één vinger door het sop op het raam glijden. Als ik aangeef nu het raam droog te trekken en dat ze moet stoppen, kijkt ze me met een paar glinsterende ogen ondeugend aan. Eerst probeer ik met een grap de uitdaging die ze opzoekt op te lossen. Alles gaat zo gezellig vandaag. Ik heb geen zin om deze heerlijke dag te onderbreken. Maar ja, ze moet ook leren luisteren. De ramen maken mij niets uit. Maar als ze vervolgens bewust haar vingers op het droge raam drukt, terwijl ze mij aankijkt, zet ik haar om het niet-luisteren op de gang en vertel waarom.

Als ik haar na een paar minuten ga ophalen en wat wil gaan zeggen, spurt ze naar boven. Het eerste deel heb ik eindelijk voor elkaar. Dat ze op de gang blijft. Het tweede deel, het sorry zeggen, iets van erkennen of de knuffel opzoeken, vertikt ze. Stronteigenwijs, overgevoelig voor correctie of is het de leeftijd.
Ik blijf op de onderste tree van de trap zitten. Op tv bij ‘The Nany’ duurde het ook geregeld lang voordat kinderen de meest gewenste omgangsvorm ontdekt hadden. Die van mij doet er héél lang over. Ik vind het dan zo moeilijk. Op die momenten vind ik het zwaar om alleenstaand moeder te zijn.
Ik ben blij met mijn lieve vriend aan wie ik mijn verhaal kwijt kan, maar een mede-ouder is wat anders. Misschien ooit toekomstmuziek, we groeien door en gaan het zien.
Als ik een mede-ouder al mis, is dat echter het meest op de léuke momenten. Het trotse delen. Hoe leuk en goed we het hebben en dat ze bijvoorbeeld met haar drie en een half jaar al kan fietsen zonder zijwieltjes. Dat je iemand kan aanstoten en dat die ander dan precies datzelfde oergevoel kan voelen bij dat mooie meisje.

Zittend op de onderste tree ontwaar ik op het raam naast de voordeur, allemaal handjes. De deur neem ik even later af. Het raam laat ik ongemoeid. Het zijn aan de buitenkant allemaal handjes van mijn lieve Mevrouw haar vriendjes en aan de binnenkant ontdek ik zelfs haar mondje.
Mom with mixed feelings op de trap.