Poep! Poep! Poep! Zo, dan is dat maar gezegd.
Was het in het begin, oké heel erg beginne, nog grappig om aan te horen, nu ben
ik het wel zo zat.
‘Wat wil je op je brood?’ ‘Poep!’ ‘Wat een mooi paardje op je pyjama.’ ‘Is geen
paard, is poep!’ ‘Slaap lekker lieverd.’ ‘Dag poepie!’
Ik knars met mijn tanden over elkaar om te voorkomen dat ergere woorden dan ‘poep’ mijn mond verlaten. Zijzelf schatert het uit.

Een paar maanden geleden had ze dacht ik de top al wel behaald. Als ze samen
speelde met haar grote vriend vlogen de poepiescheets je om de oren. Waren ze
elkaar aan het overtroeven met poep op je hoofd, poep in de boom en poep op je
fiets.
Ik mag misschien niet alles afschuiven op school, maar de poep is sinds ze naar
school gaat weer stinkend hot. Zo ook nieuwe begrippen als ‘Wie is de baas?’ en
‘Als je dat doet ben je mijn vriendje niet meer en mag je niet op mijn feestje
komen.’ Samen met haar vriend kwamen ze er op deze manier achter dat ze allebei vijf
jaar worden op hun volgende feestje, dat overigens nog bijna een jaar op zich laat wachten. Ze liggen dubbel van het lachen om zoiets moois.

Naast het slaan en schoppen en het zo hard mogelijk ‘Nee!’ schreeuwen is
gelukkig als tegenhanger de slappe lach geïntroduceerd. En ook de verhalen die
ze ineens kan vertellen zijn kostelijk.
Ze kan situaties die ze op school of bij een vriendje thuis heeft meegemaakt zo
gedetailleerd weergeven. Inclusief de stem en houding van juf die wat uitlegt
of een vader die een grapje maakt. Ze doet schreeuwend na hoe een meisje uit
haar klas uit haar dak gaat als ze boos is en ik begrijp ineens waar sommige
nieuwe oneliners van mijn meid vandaan komen.

De wereld wordt groot hè meisje? Zoveel nieuwe gebeurtenissen. Misschien is het wel een logische reactie om met je lichaam te werken als je het allemaal niet kan bijhouden in je koppie en misschien is het wel logisch dat je de afgelopen dagen daarom met vlagen ineens
in een zelfbedachte babytaal praat. Wordt het je allemaal teveel meid en wil je
weer gewoon klein zijn? Of is er een andere verklaring voor en is dit meer mijn
onbewuste wens die nu doorgeschemerd.

Ik google en vind: ‘Ze is bezig haar ‘meta-linguïstisch bewustzijn’ te ontwikkelen, zoals dat heet. Dat wil zeggen dat je na kunt denken over taal, en wat je er allemaal mee kunt doen. Dat is leuk, maar vooral ook heel nuttig.’
Er volgt nog een hele uitleg. Ik kom er achter dat alles volgens het boekje verloopt.
Met betrekking tot poep, het geen aandacht er aan schenken; positief in de zin van erom lachen (nou die tijden zijn geweest) als negatief kan het proces versnellen. Daar houd ik me dan maar aan vast.

Wat mij betreft, op naar de volgende fase!
En ach, tot die tijd zijn sommige dingen gewoon nog even poep.