Hoe doen anderen dat. Ik geloof in ieder geval nooit dat ik de enige ben met een goede mailtoevoer in mijn mailbox. En ik geloof weer wel dat ik een hele goede organisatietrut ben die een goed overzicht heeft en alles netjes archiveert. En toch, als ik even niet oplet ben ik een halve dag bezig met het uitzoeken van nog tientallen achterstallige inkomende berichten die nog even aandacht behoeven.

Facturen die ik nu nog net op tijd kan betalen. Nieuwsbrieven die ik had bewaard omdat ik toch nog even dat ene linkje wilde openen naar dat ene interessante onderwerp. Ik moet de gegevens van het stamceldonor-zijn nog opslaan in mijn administratie. Reageren op de mail met betrekking tot  de overblijfregeling van school. Het nieuwe nummer van Volbeat nog luisteren. O, het is een live 360 degree filmpje en en passant toch nog even hun site bekijken om te zien of de band dit jaar echt niet Nederland aandoet.

Ondertussen huil ik dan nog even lekker mee met filmpjes van Britain’s got talent. Ik zocht tussen al mijn opschoonwerk even afleiding op facebook en klikte daar op zo’n verrassende act. Op youtube kan je dan zo nog tig filmpjes bij langs.
Gevolg, ik schrik me rot als ik op de klok kijk.
Ik moet als de sodemieter mijn meisje ophalen van school. Ik laat de fiets even voor wat die is en stap in de auto. Ik wil niet dat ze het schoolpad afloopt op weg naar al die wachtende ouders en dan haar mama niet ziet staan.

‘Kom we leggen je fiets wel even achter in de auto.’’Nee.’’Ahh toe nu maar, gaan we gelijk even naar de winkel om de blikjes knakworst aan te vullen.’’Nee.’ En ze fietst verdorie al bij mij vandaan op weg naar huis. ‘Stop eens even, we gaan overleggen. Denk jij dat je alleen naar huis kan fietsen? Over het schelpenpad, het bruggetje, stilstaan bij de straat en goed kijken voordat je oversteekt  en verder over het schelpenpad?’ Ogen die glunderend glimmen en een blij, bijna schreeuwend:  ‘Ja mama, dat wil ik doen!’

Het jongste kind er af op fiets zonder zijwieltjes. Het jongste kind zonder begeleiding. Het jongste en tevens oudste kind van mij.  Ik weet dat ze het kan. Ik weet dat ze overzicht heeft. Ik weet dat ze het kan organiseren deze fietstocht. Ik weet ook dat zij alle bloemenbomen onderweg ziet. Stopt als ze een grote schelp ziet liggen of een mooie steen. Achter een poes aan kan gaan. De tijd kan vergeten.

Mijn meisje. Ik wacht haar op aan de zijkant van ons huis. Aan het eind van het schelpenpad. Ze fietst. Ze fietst alsof het zo gewoon is. Zo eigen. Zo eigen en zo mijn. Zo mijzelf met haar blozende wangen en blonde haren. En zo haarzelf. Wat is ze veel van mij. En wat is ze godbetert een uniek kind.
Helemaal van haarzelf!