Er komt een feestje aan. De tuin heeft de versiering al geregeld. De ramblers bloeien in de achtertuin met tientallen kleine geurende roosjes.
Ook in de voortuin zijn ze er klaar voor. Bij de voordeur staan ze al in het gelid. De stokrozen hebben zich zelfs voor de helft van de deur opgesteld. Toen ze door hadden dat ik ze niet ging verwijderen, maar gewoon  mijn buik inhield om er toch langs te kunnen, kwam er zelfs nog een klein brutaaltje naast groeien. Ook deze zit al vol knoppen.
Ik ben zo gek op ze dat ik de knoppen soms zachtjes streel en kijk of er al ergens een puntje van een purper bloemblad uitpiept.

Tussen al deze feestelijkheden klappert een bonte vlaggetjeslijn in de wind. Rode, gele en blauwe puntvlaggen. De kleuren van mijn dorp. Het dorp is goed in vele dingen, maar in feesten zijn we uitmuntend. Deze week is het Dorpsfeest. Op de woensdag mocht mijn meisje het spits afbijten. ’s Morgens was er een theatervoorstelling in de feesttent waar ze met haar groep van school naar toe ging. ’s Middags was er een spelmiddag. Samen met vriendlief de slippers uitschoppen en hop op het springkussen. Rennend op je blote voeten naar het volgende springkussen. ‘Ai! Mama van Eva Luna mag ik mijn slippers?’
Hoe kan het ook anders. In een dorp staan de springkussens op het weiland waar ‘s winters de ijsbaan is, maar waar nu de schapen lopen én poepen. Hoe gek ze ook zijn op springen, vriendlief houdt niet van de handicap ‘hoe ontwijk ik de poep’. Hij lanceert een nieuw voorstel: ‘Kom we gaan naar het vuur. Broodjes bakken!’ Ook hier houdt hij het na een paar minuten voor gezien. Het vuur is te warm. De wind blaast de rook in zijn ogen. De stok is zwaar en ik zie zoveel leuke dingen dat ik niet kan stil zitten. Jip en Janneke lopen dus al vrij snel weer rond terwijl moeders alle ontberingen doorstaat en het lieve stel even later een broodje met een knakworst aanreikt.

Ze vinden de tafel met de bekers ranja. Staan in de rij bij de schmink. Lopen stoer door de grote feesttent. ‘Ja wij kennen het hier al hoor. Wij zijn hier al vaker geweest.’ Knutselen vellen papier vol glitterbolletjes, supermanstickers, auto’s en glimmertjes. Jammeren allebei dat ze plakhanden hebben en vergeten even dat die vellen, waar de lijm bekant van afdruipt nog in mijn fietstassen moeten.

Thuis doen ze het dansje voor dat ze vanavond op de feestelijke ouderavond op het podium in het dorpscafé mogen laten zien. Terwijl zij even later op de bank liggen bij te komen en een pauze inlassen, bekijk in de filmpjes die ik net van ze in de tuin heb gemaakt. Ik schiet bijna vol. Wat een plezier hebben ze samen. Samen gek doen, dansen, zingen. Zo vrij samen. Zo intens gelukkig in het moment.

Drie feestjes op één dag. Plus dat ze dat allemaal samen mogen beleven. Een dag kan toch haast niet beter zijn. Alhoewel. Als ze de nacht met tranen van vermoeidheid inluidt, fluistert ze tussen het snikken door: ‘Mag ik bij Stan slapen?’
Mijn kleine Janneke, had je naast jouw Jip gewoond en er had een gat in de heg gezeten…, maar helaas. Daarom voor nu: ‘Lekker slapen Lief, ik hou van je.’