Schoolreisje

Schoolreisje

Onder luid getoeter rijden ze weg. Groep 1-2 gaat op schoolreisje. Toen ze net uit de school liepen, lichtelijk gespannen maar zo blij, stonden de kinderen uit de oudere groepen al klaar om hen uitgeleide te doen. Alle puppy’s mochten onder de erehaag door, gevormd door de kinderen die in twee rijen tegenover elkaar stonden en de handen tegen elkaar aandrukten. Ik zie die kleine meid van mij stralen als ze onder de hele lange poort door is geweest.

Ze heeft een rode ronde kaart opgespeld gekregen met haar naam daarop. Ze zit in het rode groepje. Samen met haar beste vriend. Iets jaloers op de moeders die mee mogen, help ik haar in de auto van één van de moeders. Dikke kus en knuffel en veel plezier schat!
Ik sta op de stoep te zwaaien met lange cocktailprikkers voorzien van feestelijke glittersliertjes. Vanmorgen had ze die uit het keukenkastje gehaald. Het liefst had ze elk kind er eentje gegeven om mee te zwaaien, maar helaas, zoveel lagen er niet. Dan mama maar een handje vol geven om mee uit te laten zwaaien. Prima lievie, ga ik doen.

Dagen lang gaat het al over het schoolreisje. Ergens halverwege die dagen kwam de vraag: ‘Wat is eigenlijk een schoolreisje?’ Nou ja, het belangrijkste had ze wel door. Ze gingen naar Ballorig. En o wat was ze trots dat ze de vinger op kon steken toen de juf vroeg wie daar al eens was geweest. Toen mama los ging op een festival had de fantastische oppas haar meegenomen naar Ballorig.

Ik ben aan het werk en de moeders die mee zijn sturen foto’s door via de app. Ik zie haar met een glunderend koppie van een hoge glijbaan naar beneden glijden. Ik kan haar bijna horen lachen. Kan haar handen voelen die mij vastpakken. Dat vastpakken uit enthousiasme, van het willen delen. Voel al hoe ze aan mijn arm trekt. Kom, naar het volgende klimtoestel!

Na vele nachtjes aftellen was dan gisteravond eindelijk echt het laatste nachtje slapen. In bed nog eens vragen hoe gaat het dan allemaal morgen? Ik vertel de dagindeling en de namen van de kinderen uit haar groepje. ‘Jammer dat jij niet mee mag mama’, zegt ze ietwat sneu, maar gelukkig zegt ze dol van blijdschap: ‘Maar ik wel!’

En met datzelfde gelukzalige gevoel zat ze vanmorgen vrolijk naast mij op de keukenkruk haar boterham op te eten en te kletsen.
De zon schijnt. Doe Maar is met een lekker ska muziekje op de radio. Er zitten geen knopen in het haar. Een perfecte dag voor een nieuwe belevenis.
Bedankt meisje dat je mij zo laat delen in jouw blijdschap. En mij de reminder geeft om van elk feestje echt een belevenis te maken. Beleven. Niet klakkeloos de boel ondergaan, maar leven!

2 Responses »

  1. Met Joyce eens!
    Wat een verrijking en verdieping van je eigen leven, he; zo’n klein poppedoppie met al haar belevenissen en avonturen!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *