28. Zaterdag 20 augustus

28. Zaterdag 20 augustus

Ik had de achterkant van het boek gelezen en besloot het te kopen. ‘…wordt de lezer meegenomen op een wilde tocht langs liefde, pijn, verlangen en vernieuwing. Ze is kwetsbaar en cynisch, hard voor zichzelf en anderen en tegelijkertijd een vrouw om lief te hebben.’ En nu heb ik het boek ‘Walvismuziek’ van Wally Lamb uit. Ik heb me ingeleefd en meegeleefd met Dolores, de vrouw uit het boek. Ik beleefde haar relatie met haar ouders, beleefde haar seksueel misbruik, beleefde haar overlevingsstrategie, beleefde haar therapie, haar relatie, haar zelfbewustzijn, de verbroken relatie, haar verlangens, haar dromen, de wens om lief te hebben en lief gevonden te worden, de wens een kind te dragen. En nu is het boek uit en voel ik me plots alleen. Het is een vreemde gewaarwording.

In de bijna 400 bladzijden heb ik deze fictieve persoon leren kennen en nu scheidden onze wegen zich. Ik heb haar gekend van haar 4e jaar tot eind 30. We hebben dezelfde leeftijd, oké ik ben iets jonger. Zij heeft met veel innerlijke moeite van haar kant een nieuwe lieve partner. Haar kinderwens kan helaas, zelfs niet met medische hulp, vervult worden. Maar hoeveel verdriet ze ook met zich meetorst, ze zegt dat ze blij is met alle goeds dat haar ook is gegeven. En ik weet dat ze dat meent (ja, ik ken haar na deze 3 weken toch een beetje haha). Ik vind het mooi dat het boek niet eindigt met iets in de trant van, alles is uiteindelijk helemaal in de gloria. Het is realistisch.
Ik zou ook graag een man hebben, een gezin willen vormen, kinderen willen baren en opvoeden en schrijf dan graag wel zo’n happy ending storing voor mezelf bedenk ik me nu glimlachend.
Wat zit ik hier in Ghana mijn tijd te verdoen. Ik moet naar Nederland en de juiste man tegenkomen. Ach, als ik in Nederland ben, zit ik ook te stuntelen en sputter ik dat ik me niet wil binden. Dat ik er niet aan toe ben en dat soort shit. Wat dat betreft kan ik er prima even tussenuit en me laten overspoelen met alle mooie indrukken die ik hier in Ghana opdoe.

Ik kreeg trouwens vandaag twee keer een aanbod en had nu een man en een zoon kunnen hebben. De ijsjesverkoper vroeg of ik met hem wilde trouwen en ’s avonds toen ik met Zybourn aan het stappen was, kwam er een jongetje naar me toe. Hij vroeg of ik hem wilde adopteren en voor hem schoolgeld wilde betalen. Ja Alinda, je kan alles hebben wat je wenst.

Van de week kocht ik voor het eerst een soort ijszakje. Ik had al gehoord dat het ijs langs de weg niet echt te vertrouwen is, maar ik las op het fietskarretje iets van yogo-ijs. En ik ben er achter gekomen welk eten ik het meest mis. Een emmertje boerenyoghurt met onderin aardbeiensaus. Een gewone bruine boterham (liefst pain de boulange van de AH) met kaas zou er trouwens ook wel ingaan en een mars zou ook niet verkeerd zijn.
Van de week dus voor het eerst een ijsje getest. Binnen een uur moest ik rennen om de wc te halen. Er kan geen laxeertabletje tegen dit ijsje op, maar oooh wat was dit ijsje lekker. Het smaakt gewoon heel simpel naar aardbeienyogodrink dat in een zakje is geschonken en half bevroren is.
Ik fietste nu op weg naar huis, dus de wc was binnen een half uur te bereiken. Ik gok het er weer op. Ik mis gewoon zo die yoghurt. Ik kan me voorstellen dat de jongen van het ijscokarretje me vroeg om te trouwen. Ik moet er gelukzaligmakend uit hebben gezien toen ik aan dat ijszakje stond te zuigen. Het leven is zo gek nog niet.
En dit keer bleef het trouwens rustig in mijn darmen.

Ik had het ijsje ook wel verdiend na mijn lange fietstocht van vanmorgen. Ik had toen ik nog in Nederland was een telefoontje gekregen van een vrouw die eerder in Tamale was geweest. Ze had in een village nabij Tamale gewoond en zou er deze zomer ook weer naar toe. Helaas kon dat voor haar niet doorgaan, maar aangezien ze een belofte had gemaakt om net zoals vorig jaar schoolgeld voor 2 kinderen te betalen, benaderde zij mij met de vraag of ik dat geld kon overhandigen.
En daar fietste ik dat hele lange eind terwijl Habiba voor mij aan reed op haar brommertje, dat volgens haar te klein was om ons tweeën te vervoeren. Als ik bij de village ben aangekomen, fiets ik door een wir war van huisjes en koeien, geiten en kippen. Kinderen komen juichend op me af en trekken aan mijn fiets. Ze willen mijn fiets vasthouden, terwijl ik lopend verder ga en ook mijn tas. Dat laatste draag ik liever zelf. Op mijn briefje staan de namen van Fatima die voor Carla (de vrouw uit Nederland) heeft gekookt, Mohammed de tolk en de 2 kindernamen Ayuba en Mira. Fatima is gevonden. Het huisje waar Carla heeft gewoond heb ik inmiddels gezien. Kinderen worden erop uitgestuurd om Mohammed te zoeken.
Wat ik vooraf niet had verwacht is nu toch gelukt. Ik heb alleen het geld niet aan de schooldirecteur kunnen overhandigen, omdat de school gesloten was i.v.m. de vakantie. Maar ik heb het geld aan Mohammed, de oom van de kinderen gegeven onder toeziend oog van vele getuigen. Ik heb foto’s van hen gemaakt die ik van hen aan Carla moet laten zien en ik moet haar ontzettend bedanken voor de zorg en het geld en haar alle goeds toewensen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *