Je raadt nooit waar ik nu zit, terwijl ik dit schrijf. Ik zit in de kappersstoel. En inderdaad het is weer zo’n mooi plastic kuipstoeltje. Op het moment staan er 6 of 7 vrouwen om me heen, waarvan er 4 mijn haar aan het draaien zijn en 2 of 3 assisteren en geven mijn nieuwe haar aan. Ik wilde kleine vlechtjes, of nee geen vlechtjes, maar gewoon 2 in elkaar gedraaide strengen haar. Ik vind het niet mooi als je die blanke hoofdhuid ziet en er worden nu dus heel veel kleine twisters gemaakt. Ahh, er is iemand met mijn nekhaar bezig. Verder valt de pijn trouwens wel mee. Plus ik wil ook graag dat ze het strak aanzetten. Wie weet kan ik dan deze haarbos nog in Nederland showen. Ik heb gekozen voor 2 kleuren; goudblond en bruin zodat het iets meer leeft dan alleen zo’n egaal kleurige blonde coupe. Auw! Dat nekhaar indraaien is niet fijn.
Eerst hebben ze het gewassen met mijn zelf meegebrachte shampoo en conditioner en toen werd ik onder een droogkap gezet. Ik had nooit verwacht dat ze dat in deze container met aangebouwde veranda zouden hebben staan. In heet Ghana zit ik onder een snikhete droogkap. Niet echt een pretje. Ik heb een soort oorkleppen opgekregen ter bescherming van mijn oren. Als ik even later op de kappersstoel moet plaatsnemen voelt de een na de ander even aan mijn haar en wil het kammen. Het voelt heerlijk zacht en is totaal anders dan de haren hier. Als de vrouwen hier niets aan hun haar doen zijn het net van die leeuwenmanen. Kroes droog haar dat alle kanten opstaat en waar niets mee te beginnen valt. Ik begrijp nu ook wel waarom ze allemaal sjaaltjes om hun hoofd binden. Je kan je met deze kapsels toch niet met goed fatsoen op straat vertonen.
Ze rekenen op 6 uur werk. Volgens mij zit er inmiddels bijna 2 uur op. Ik zie al aardig wat twisters om me heen hangen en hoop dat mijn wens, dat het eindresultaat een hele dikke bos wordt uitkomt. Ik heb ze lachend toegesproken dat ik de mooiste blanke Afrikaanse wil worden en ze zijn zeker van plan om daar aan mee te werken.

Ik ben zo’n 5 uur verder. Geregeld is het erg pijnlijk en eigenlijk hoop ik dat het zo klaar zal zijn. Ze werken vanaf de zijkanten van het hoofd naar het bovenste puntje op mijn hoofd en aangezien enkelen nu op een krukje staan zullen ze wel bovenop zijn aangekomen. Ik ben blij dat ik mijn schrijfblok bij me heb en mijn dagboek kan aanvullen. Het is een mooie afleiding van deze toch wel lange zit. Ik tast met mijn hand op mijn hoofd. Helaas, ik voel nog een hele grote pluk met onbewerkt haar. Dat wordt dus nog wel een tijdje doorbuffelen. Ik was altijd zo blij met mijn volle haarbos, maar nu …

Marloes, kom me halen, alsjeblieft.
Ik zie haar en samen staan we dansend voor het podium op het Oerol, zitten we voor de tent in Midwolda, bekijken we een film in het filmhuis van Leiden, lopen we over het strand van Noordwijk, spelen we kolonisten samen met Anneke en Gonny aan de keukentafel, gaan we een hapje eten op een terrasje in Lemmer en drinken een vakantieborrel in The Bottom. Al deze beelden maken dat ik de 6 vrouwen en de pijn die ze me bezorgen niet bewust meer meemaak.
Ik fiets lekker met Marloes en Sanne achter mij aan op de sleurfiets over Ameland, we verkennen de 9 straatjes in Amsterdam en stappen aangeschoten na het stappen met kleren en al in haar bed. Geregeld denk ik  ‘Loes, dit had jij hier ook moeten zien. Dit is pas eco huishouding.’ Of zou ik gewoon even samen met je willen zitten of lopen en alles wat ik hier zie samen willen bekijken. Gewoon even in je nabijheid zijn. Ik geniet van je berichtjes op mijn webspace.
Van alle berichtjes trouwens. De internetverbinding hier in Ghana is erg traag. Als ik het gastenboek open verschijnt er na een tijdje alleen de bovenste regels. Maar daarin staat wel het getal met aantal reacties. Soms zie ik dat de teller wel 4 omhoog is gegaan. Ik moet dan nog even geduld opbrengen om te zien welke 4 mensen het zijn, maar zit me intussen al wel te verheugen op het stukje persoonlijke aandacht. Vervolgens kijken de mensen naast me in het internetcafé me soms vreemd aan, omdat ik hardop zit te lachen tegen een beeldscherm.

Ik krijg intussen de verheugende mededeling dat de laatste twister is gedraaid en steek mijn armen in de lucht alsof ik net over de finish ben gekomen, na het lopen van de marathon. Ik denk er te zijn, maar helaas. Met een schaartje gewapend, staan er 4 vrouwen om me heen de twisters nog bij te werken.
Maar dan, na 10 uur in de kappersstoel, het plastic kuipstoeltje (en ik verlang naar een kappersstoel van Gerard) te hebben gezeten heb ik wel een heel mooi kapsel. Ik heb er een heel ander gezicht door gekregen. Het is trouwens best zwaar. ’s Avonds in bed zit ik even te hannesen. Hoe kan je nu lekker je hoofd neerleggen. Mijn hoofdhuid is nog best wel een beetje gevoelig en het is ook net alsof je een extra kussen onder je hoofd hebt. Hopelijk is het morgen nog steeds zo mooi.

Morgen is alweer de laatste dag in Tamale. Onvoorstelbaar dat ik er alweer 4 weken op heb zitten. Het is dubbel; aan de ene kant heb ik het idee dat ik hier al een eeuwigheid ben. Ik weet goed de weg en ken vele mensen, aan de andere kant is de tijd voorbij gevlogen en is het vreemd om alweer aan het naar huis gaan te denken.
Als ik nog een keer op reis kan gaan, wil ik weer een geheel nieuw land verkennen. Maar mocht ik toch ooit in de gelegenheid komen om nog een keer Ghana te bezoeken, dan zou ik heel graag weer bij deze familie willen binnenlopen en kijken hoe het met ze gaat.