Ik zit als een African obroni met de familie in de huiskamer en deel de cadeautjes uit. Vanmorgen heb ik de speciaal voor mij gemaakte rok van Afrikaanse stof aangetrokken en Afrikaanse sieraden om gedaan. Dit in combinatie met mijn nieuwe haarstijl levert me veel reacties op als ik over de straat loop.

Zybourn lacht mopperend dat hij het kleinste pakje krijgt. Na mijn uitleg vindt hij dit toch wel een heel mooi cadeau. Het is een steen aan een leren veter. Dezelfde steen als die er aan mijn ketting hangt. Een soort oranjebruin sienna kleurige steen in een driehoekige vorm. Als ik straks de ketting in Nederland draag denk ik aan jullie, wetende dat jullie dezelfde steen in huis hebben. En wie weet denken jullie omgekeerd ook aan mij.
Ook de andere cadeautjes vallen erg in de smaak. Ik heb voor iedereen een passend cadeau geprobeerd te vinden. Edina die zo graag een schoolbord wilde met bijbehorend lesmateriaal, Samantha die een speciale crème voor haar haar wilde en een aantal kleinere pakjes. Het is mooi om te zien dat zelfs het cadeaupapier al als zo bijzonder wordt beschouwd.

Vanmorgen was ik druk met het kopen van de laatste cadeautjes, het kopen van lekker fruit, drinken en koekjes. ’s Middags heb ik Zybourn nog even geholpen met het aanmaken van een webspace. Hij wilde een gewone website. Ik heb wel eens een site gemaakt in Frontpage en houd die ook bij voor mijn werk, maar hoe leuk ik het vind om iets te ontwerpen, de bijbehorende techniek is niet mijn ding.
Als ik ooit tijd over heb dan zou ik het wel willen leren, maar tot die tijd houd ik het maar even bij een gewone webspace met mijn verhalen over Ghana.

Ik wil samen met mijn Ghanese moeder op de foto. Ze heeft een feestjurk aan en bijpassende sjaal om haar hoofd. Salomon moet wel 10 keer opnieuw een foto maken, omdat ik maar niet tevreden ben. Ligt overigens niet echt aan mij. Hij is een beroerd fotograaf. De ene keer staat ons hoofd er maar half op en de andere keer zie je weer meer lucht dan onszelf. Handig dan zo’n digitale camera. Ik ben nog niet echt tevreden over het eindresultaat, maar het moet maar.

’s Avonds maken we familiefoto’s en hebben het erg gezellig. We bekijken een komische film en ik geniet eigenlijk meer van hun plezier dan van de film zelf. Gelukkig is het geen African movie met van die ontzettend gemaakte acteurs. Iedereen hier in Ghana is daar helemaal gek van en het is me toch afschuwelijk. Alleen maar geschreeuw, overspel, ruzie en altijd wordt er iemand vermoord uit wraak of  liefde. Gezichten waarop overdreven gemaakte wanhoop zichtbaar is en geknutselde bewegingen. Ik hoorde van een andere vrijwilliger dat ze haar een beetje gepikeerd hadden gevraagd waarom ze in Nederland wel Amerikaanse films bekijken maar geen Afrikaanse. Ze zat te twijfelen. Zal ik eerlijk zeggen dat het bagger is of ze door verwijzen naar de inkopers en zeggen dat wij daar als gewone kijker geen invloed op hebben.

De film die we nu bekijken speelt zich af in de Afrikaanse velden. Ik zeg dat ik deze gele, droge velden gemist heb. Dit is toch het beeld van Afrika dat je vaak ziet in natuurfilms. ‘ Als je hier nog even blijft totdat het regenseizoen voorbij is, dan zie je dezelfde beelden.’ Ik kan me amper voorstellen dat alle frisse kleuren groen die ik nu elke dag heb gezien zullen veranderen.
De film is afgelopen en dan is het toch echt bedtijd. Na een knuffel en de groet tot morgenvroeg bij het uitzwaaien, loop ik voor de laatste keer naar mijn kamer. Ik voel me niet triest of zoiets bij dit afscheid. Misschien komt het door het vooruitzicht dat ik morgen weer zal rondtrekken me weer verheug op nieuwe dingen.

[Show picture list]