Denk je eindelijk je eigen webspace eens op een snelle computer te kunnen bekijken, krijg ik thuis geen verbinding met de server. Zodoende zit ik nu alweer in een internetcafé alias de bibliotheek van E’oord, met een plak Goudse jong belegen kaas in mijn mond maar dat terzijde. Ook met het warme water zijn er problemen. De codes op de ketel geven aan dat de waterdruk te laag is. Ik heb weleens eerder water bij moeten vullen, maar dat is zo’n gehannes en daar heb ik nu nog geen zin in. Ik was mezelf wel met koud water. Langzaam overschakelen heet dat.
De terugreis met vliegmaatschappij Apstar was de laatste stuiptrekking van Ghana. Bij de douane zien ze mijn papieren en onderga ik de laatste flirtpoging. Ja, ik ben mss en geen mrs. De heenvlucht gingen we ongepland stoppen op Mallorca om brandstof te tanken en kregen we te horen dat er teveel bagage was voor het laadruim en een deel daarvan dus de volgende dag aan zou komen. Deze woensdag- op donderdagnacht hebben alle vluchten vanuit Ghana vertraging en blijkt dat we geen toestemming hebben om in Düsseldorf te landen. We moeten naar Keulen. Ik was even niet zo goed onderlegd en dacht bij de melding ‘landen op Cologne’ dat ik in Frankrijk werd gedropt. Vervolgens met de bus naar Amsterdam.
Aangekomen op Schiphol voel ik me nog even een reizigster als ik met de backpack op mijn rug naar Gerjan en Zoë loop die op het terras zitten.Ik ga zitten en daarmee verbreek ik de betovering. Het is alsof Anneke mij gisteren nog met mijn bagage afzette hier op Schiphol. Weg is de mystiek van het reizen. Ik ben blij dat ik Gerjan en Zoë zie, maar voel me verder heel leeg.

In de auto klets ik Gerjan de oren van zijn hoofd. Dat we in een file hebben gestaan, hoor ik later. Ik heb het helemaal niet door. Hé, een vrachtwagen met Nederlandse naam. O ja, ik ben ook weer in Nederland. In Ghana was het juist heel speciaal en leuk om te zien. Zo was ik in Duitsland verbaasd, dat ik een blanke over een viaduct zag fietsen. Als ik voor mijn huis uitstap zie ik slingers in mijn huis hangen. Wat leuk. Ik hoef de sleutel in de voordeur maar een halve slag te draaien en dan is hij al open. Marloes zal wel als laatste in mijn huis zijn geweest. De keukendeur staat open en daar zie ik in de tuin mijn vrienden zitten. Oh, wat is dat gaaf! Ze vragen naar de vervolgen van verhalen die ik op de webspace heb gezet, bewonderen mijn haar en intussen zit ik er voor mijn gevoel ietwat afwezig bij. De backpack laat ik tussen mijn benen instaan. Alsof ik nog niet de overstap durf te maken. Ze koken en we eten met z’n allen in de tuin. Als toetje een bekertje boerenyoghurt + aardbeiensaus! Bij thuiskomst trouwens gelijk de warme chocomelk + slagroom en op Schiphol al een mars van Zoë.

’s Avonds blader in door de grote stapel post van 6 weken. Even overvalt me een triest gevoel. Ik heb zoveel en toch wil ik meer. Ik wil een huis in mijn eigen dorp. Ik wil een man en kinderen. Ik ben al 33 jaar. Ik ben bang voor de nacht, voor de dromen. Dan bij toeval zie ik in de koelkast een bak fruit van Anneke met een cadeautje waarin een dromenvanger zit. Huilend hang ik hem gelijk boven mijn bed. Hoe zat mijn leven ook alweer in elkaar. Ik ben even de draad kwijt. Hoe zat het verstandelijk ook alweer allemaal. Mijn gevoel heeft op het moment even de boventoon.
Maar als ik een goed iemand ben en goede dingen doe, dan zal het leven toch ook wel goed voor mij zijn? Doorgaan, genieten van de dingen die je hebt en geduld en vertrouwen hebben. Na alle stormen in mijn leven ben ik iedere keer weer goed terecht gekomen.

De nacht verloopt goed al weet ik soms als ik wakker word niet waar ik ben. Om 8:30 uur loop ik een rondje door mijn huis en kom mijn tas weer tegen. De tas zal toch eens uitgepakt moeten worden en met de muziek van Daniël Lohues en The Louisiana Bluesclub denderend door het huis, loop ik lachend alles een plek te geven. Mijn souvenirs krijgen een mooi plaatsje in de kamer, de bloemen die ik gisteren kreeg worden in de vazen gezet. Als ontbijt eet ik gebak dat van gisteren over gebleven is. Ik haal de enige man in mijn huis op bij de buren; meneer De Bruyn, de bruine borstelcavia. Bekijk de röntgenfoto’s gemaakt in Ghana van mijn voet en twijfel even of ik de huisarts zal bellen. Ach, dat kan volgende week ook wel. Na anderhalve dag geen medicijnen te hebben ingenomen is het wel erg pijnlijk, maar als ik straks weer diclofenac slik kan ik er wel weer op lopen.
Ik heb zojuist brood gekocht en heb me verbaast over alle voeding die er in de supermarkt staat; zeventien verschillende potten jam, een nog grotere verscheidenheid aan yoghurt. Ik zie kaas en koop dat ook samen met chocola. Ik zit nu in de bibliotheek, weet amper welke dag het is en of ik plannen en afspraken heb voor de komende dagen. Gisteravond toen ik de agenda doorbladerde zag ik wel aantekeningen, maar ik ben ze alweer vergeten.

Ghana versus Nederland. Arm en rijk. Natuurlijk in materiële zin gezien, maar wat op mij het meeste indruk maakt, is het arme en rijke verschil in kansen. De kans om je te ontwikkelen, de mogelijkheden die je door al die kansen krijgt om je eigen route uit te stippelen, om je dromen te verwezenlijken. Ik ben rijk. Ik heb zoveel kansen hier in Nederland. Zoveel ruimte om zelf te beslissen hoe ik wil leven. Sinds mijn reis door Bolivia en Peru waar ik dat ook zo bewust beleefde, sta ik anders in het leven. Deze reis in Ghana bevestigd voor mij weer mijn grote rijkdom.
Ik schreef eerder, ik ga naar Nederland en zal weer dingen ‘moeten’. Ik wil bij deze de nadruk leggen op ‘mogelijkheden’. Ik wil mijn geest zo ruim en open mogelijk opstellen. Laat de vrijheid maar in mij leven. Laat het maar binnenkomen en laat het ook zo zijn dat ik het uitstraal. Laat me niet inperken door bedachte regels van hoe je zou moeten leven.
Leef niet vanuit angst. Leef vanuit je vrijheid!