‘Zonnetje van begin mei waar ben je? Mijn hondje, mama en ik missen je!’ Ik plaatste een foto van je met knuffel, liggend en lachend in de hangmat op mijn facebook. Het was toen stralend weer. Eigenlijk wilde ik deze ochtend de foto op de ANWB site opladen. In de Kampioen stond een oproep met betrekking tot hangmatfoto’s. Maar ja, tijdens het account aanmaken vroegen ze mijn lidmaatschapsnummer. Het pasje ligt in de auto. Het regent. Het hagelt zelfs. Ik zag de stenen net een halve meter hoog op de tuintafel stuiteren.
Kortom, ik bleef binnen. Mezelf vergapen aan de warmte van de foto.

Op onze vrije middag, tussen alle buien en kou door, spurten we bij het kleinste beetje zon naar buiten. Eerst naar de speeltuin een paar straten naar rechts als we de achterdeur uitlopen. Daarna de speeltuin aan het eind van onze straat.

Jij krijgt de zomer in je bol na drie zonnestralen en wil een ijsje thuis ophalen. Ik vind het mooi dat jij zo in je eentje door de straat durft te fietsen. Je mag wel zo’n lang zakje met waterijs ophalen. Wel de diepvriesdeur en de schuurdeur daarna sluiten hoor!

Mama achterlatend op het bankje in de speeltuin, stap je stoer op je grote fiets. Eigenlijk is die nog net een tikje te groot. Je komt enkel met je tenen aan de grond. Auwts. Een slinger en je valt. Ik blijf even van een afstand toekijken. Je bent stil, maar dat zegt niets. Soms zit er een vertraging op. Dan blijf je er bijna in voordat het geluid uit je lijfje knalt. Gelukkig, nu is er niets aan de hand. Je krabbelt samen met je fiets overeind.
Maar ineens gaat het toch los. Je zou niet misstaan om 12.00 uur op de eerste maandag van de maand. Een moeder schrikt op in de speeltuin. Haar zoontje staat bij jou. ‘Heeft hij wat gedaan?’ vraagt ze gegeneerd geschrokken. ‘Nee hoor.’
Hij heeft wel wat gedaan, maar dat durf ik niet te zeggen. Ik hoorde het. Het was maar kort. Maar hij lachte.

Lichamelijke pijn daar kan je aardig goed tegen. Ben je mij soms bijna te hard in. Maar dit, pff daar ben je wel zó gevoelig voor. Ja, het is verdomd kut dat die jongen in de lach schoot toen hij jou op de stoep zag liggen met de fiets, maar zo is het. De mensheid lacht om valpartijen van een ander. Waarschijnlijk kan een wetenschapper het nut van leedvermaak nog verdedigen ook.
Lieverd, het is niet erg. Niet dat je viel en niet dat hij lacht. Ook niet dat je zo gevoelig bent, ik denk dat je daardoor een goed inzicht krijgt in situaties. Ik zou je alleen een beetje willen beschermen tegen de intensiteit waarmee alles binnenkomt.
De mensheid is complex. Maar jouw schaamte lieve meid, houdt die maar simpel en klein. Laat de rest bij de ander. Jouw grote kunsten, jouw durf en de warmte die je uitstraalt. Laat dat je de zekerheid geven dat je oké bent.
En misschien moet ik je eens wat meer uit de lol pesten. Zo’n super lieve invoelende mama brengt je veel goeds, maar een beetje werelds kan natuurlijk ook geen kwaad.
En voor de goede orde, je mama zal altijd je hangmat blijven waar je heerlijk veilig en warm in kan wiegen.