‘Paul wil jij donkergroen? Dan kleur ik met de lichtgroene stift’. Je praat in je slaap. Tekenen is favoriet. Alles met betrekking tot knutselen vind je trouwens leuk. Enige verbazingwekkende is dat je het hebt over groen. Roze is jouw favoriet.

Zo zoek ik nu een roze fiets. Beter gezegd ik kijk naar meisjesfietsen en die blijken grotendeels roze gekleurd te zijn. Graag geef ik je een nette fiets waar een mandje voorop kan en fietstassen achterop. Waar een lamp op zit en een mooie bel. Aan de andere kant geniet ik als ik je zie crossen op de oude afgeragde boerderijfietsjes met scheve spatborden, meegenomen uit de schuur aan de Espelerweg. Je bent ook zo’n lekkere rauwdouwer. De ene keer een prinses en de andere keer een wild women.

Dat laatste waarschijnlijk al meegekregen vanaf je eerste weken in mijn buik. Zo lag je al eerste rang bij een concert van Volbeat. Mama stond bij het hek te springen en te sjansen met Michael. Niet dat dat laatste wederzijds was, maar de berenburg die avond, troostte dat gelijk af. Dit alles zonder te weten dat ik jou al in mij meedroeg.
Heerlijk om los te gaan. Zo ook een paar weken terug bij John Coffey. Mijn keel rauw schreeuwen, het lijf erin gooien en mijn best doen om te blijven staan tussen al dat geweld vooraan bij zo’n optreden. Dagen later nog voelen dat ik daar was. En in plaats van jammeren om blauwe plekken, zacht glimlachen.

‘Waarom?’ vroeg iemand mij. Of misschien vroeg ik het mijzelf wel af toen ik dit enthousiast tegen iemand aan het vertellen was. Ik hoorde mijzelf en vond het namelijk wel vreemd klinken.
Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Rare vergelijking misschien, maar ik herken het wel als ik tuinier. Grote zware pollen verplanten, mos uit het gazon harken en de dag daarop mijn armen voelen. Pijnlijk, maar ook met zoveel genoegdoening. Bewustwording van mijn lijf. De kracht voelen die erin zit. Hobby? Uitlaatklep?

Contact met mijzelf via mijn lichaam werkt als een betere ingang dan via mijn hoofd. En misschien ook wel betere uitgang. Dichter bij het leven. In het hoofd bedenk ik het toch ook maar weer zoals het hoort, zoals er van je verwacht wordt. Echter, als de muziek over me heen rolt behept met veel te veel decibel en zware bassen. Ik de concentratie voor het denken daardoor niet meer kan opbrengen. Mijn lichaam het overneemt. Geen muziek die je verplicht voetje aan voetje te schuifelen. Nee, dan mag ik los! Al de kracht in me, het valt niet op bij de kracht die de band over mij heen stort. Schreeuwen van plezier en wie weet ook wel van opgekropte spanning. Springen en beuken. Een legale lijflijke explosie!

Daarna kam ik met mijn vingers wel mijn haren. Laat met mijn natte tong mijn lippen weer glanzen en loop op mijn laarsjes met hakjes elegant naar de volgende festivaltent. Wild, maar Women.

Dat fietsen en dat vallen moet je misschien deze dagen gewoon nog even op de boerderijfietsjes blijven doen. Geen angst voor schade en tegelijk een manier om je lichaam te ervaren. En echt, binnenkort staat er wel een fiets waar je helemaal bij matcht als je in je prinsessenjurk met tule rokje, je roze elfenvleugels op je rug en zilveren kroontje in je blonde haren de trap afkomt.
Klein wild prinsessenmeisje van mij!