Wat staat ze toch te stralen en met haar hand in de lucht te grijpen. ‘Kijk mama kijk’. Ik kijk op van het bed opmaken maar zie niets. ‘Bedoel je de bomen op het behang of het lichtknopje’. ’Nee mama, kijk’. En ze gaat op haar tenen staan en grijpt omhoog.  En dan zie ik het. In de strook zonlicht die net langs de deur schijnt dwarrelen glinsters. Althans zo zou je met een mooi woord het stof kunnen noemen.

Het lijkt wel magisch goudpoeder. Als we er nu samen doorheen lopen kunnen we misschien wel zo het bos, dat als een behang op de muur is geplakt instappen. Even bukken want daar hangt een lage tak. Auw, mijn haar blijft haken. Nee lach jij maar niet kleine. Denk trouwens dat de bosvarens jou zo onder je oksels zullen kietelen. Wat zeg je? Zie je rode kaboutermutsjes? Nee dat zijn vast bosaardbeitjes. Nog even en we kunnen echt aardbeien plukken in onze tuin. Ik zag de eerste kleine groentjes al hangen. Zullen we gaan uitrusten daar onder die dikke boom op het mos? Even lekker kroelen? Het net recht getrokken dekbed weer in de kreukels helpen?

Ging het schoonmaken altijd wel rap in een 1-persoonshuishouden, nu is het een ware onderneming geworden om de bovenverdieping in 1 ochtend te halen.
Mijn lijstjes met wat ik allemaal wilde doen heb ik al drastisch ingekort. Onhaalbare kaart met een blond prinsessenmeisje om me heen. Waar de benaming koelbloedige ridder trouwens beter op van toepassing is. Geen kasteelmuur is te hoog en geen paard te onstuimig. Een wildebras is het.
Na het riddergevecht op bed met de kieteldood tot gevolg op naar het volgende avontuur. We zullen eens zien hoe we samen de vuurspuwende draak alias het strijkijzer gaan temmen. Zij kleren aanreikend vanuit de wasmand en ik aan de strijk.

Gevaarlijk spul dat met zonlicht gepimpte dwarrelende stof, maar toch een prima hulpmiddel om mama geen stress te geven dat alles in slow motion gaat.