Later op de dag zit ik samen met de broer van Fauzia op een bankje voor hun familiehuis. Ik vraag hem naar zijn dromen. We hebben een mooi gesprek. Schitterend hoe je in een onbekend werelddeel, een onbekend land met een onbekend iemand zo over het leven kan praten. Blijdschap en rust voel ik in me.
Toen ik net naast hem zat ging zijn mobiele telefoon (net zo populair in Accra als in Nederland). Zo intens als ik alles deze dag beleef, zo intens voel ik ook ineens de pijn. Zijn ringtoon. Het liedje van Jeroen en mij. ‘Everything I do I do it for you’ van Brian Adams. Net 5 minuten daarvoor heb ik de vraag van Fauzia beantwoord of ik een vriend heb en heb ik verteld dat hij de relatie na 12 jaar verbroken heeft en ik nu een jaar alleen ben. Met mijn hart op de tong zeg ik dat dit ons liedje was en geneer me voor de opkomende tranen. Fauzia glimlacht me toe en door mijn tranen heen glimlach ik terug. Het is goed. Ik voel me rustig. Pijn om het gemis en tegelijkertijd zien dat ik nu een ander soort ruimte heb, waardoor ik nu bijvoorbeeld hier in Ghana kan zijn.

Ik voel me welkom in Ghana. Het ontvangst is hartelijk. Trots loopt Fauzia met mij over de markt waar ik een ananas koop en een cadeau voor de familie. 2 zakken rijst die in verhouding met de andere producten hier erg duur zijn. Ik zie etenswaren in de kramen die ik niet ken. Ik vraag veel en probeer de antwoorden samen met mijn eerst geleerde woordjes in Dagbani, de taal die men in Tamale spreekt en waar Fauzia oorspronkelijk vandaan komt, te onthouden. Fauzia woont samen met haar familie; broers, zusjes, nichtjes, tantes in een groot huis met achterplaats. De woonkamer is een grote kale kille ruimte. Alles is van steen. Er staan 6 stoelen, 1 bank, 1 salontafel en een televisie op een onderstel. De kamer wordt nog enigszins opgesierd door schilderijen. Gemaakt door één van haar broers en die erg mooi zijn.
De zusjes en nichtjes hangen voor de televisie en volgen Afrikaanse soapseries. Engels is de voertaal hier en alles is goed te volgen. Onderling praten de meiden een andere taal. Er zijn iets van 24 talen in Ghana. Ze kijken de kat uit de boom. Maar het blijven meiden en het gesprek komt op gang met de vraag wat de lievelingskleur is in Nederland voor kleding. Ik zeg dat de kleur roze erg populair is en oranje de nationale kleur. Dat laatste klinkt ze bekend in de oren. Een andere Nederlander had het daar ook over.
Eén van de nichten lakt haar nagels en bekijkt mijn nagellak. Ze is lekker aan het tutten en ik zeg dat ze mijn nagels ook wel over mag lakken. Na 3 nagels is ze niet tevreden. De meiden staan er op dat ik naar de specialist wordt gebracht. We gaan de straat op en ik word een keet van 1,5 bij 3 meter ingetrokken. Een vrouw met krullers in haar haar is hier de schoonheidsspecialiste. Zo professioneel mogelijk lakt ze mijn nagels, terwijl een groepje vrouwen het nauwlettend volgt in deze erg warme keet.

’s Middags had ik kenkey gegeten. Een soort deegbal. Met je vingers pluk je stukjes los en doopt dat vervolgens in een ander bord waar een blikje tonijn in saus op is leeggemaakt. Het smaakte prima. En het met je hand eten viel reuze mee. ’s Avonds eet ik rijst met vis en een soort pure tomatensaus, nadat ik heb gekeken hoe de vrouwen op de achterplaats aan het koken waren. Ze doen het handig op die kooltjes. Ik zie technieken die ik moet onthouden voor de bbq.
We lachen veel met elkaar. De moeder van Fauzia is blij met mijn geschenk. De nichten en zussen bewonderen mijn blonde haar. De broers vinden het mooi dat ik interesse toon in hun cultuur en na 1 dag al een aantal woorden in hun traditionele taal kan spreken. Ze wensen me allemaal veel plezier in Tamale en hopen dat ik de laatste week weer bij hen langs kom. Fauzia en haar broer Issah willen me graag de omgeving laten zien. Dat klinkt goed. Ik krijg telefoonnummers en zal bellen als ik in september weer naar Accra reis.