‘Ohhh ik word oud!’ Nee, klopt je ziet het er niet aan af haha. Misschien ook een voordeel van een jong kind naast me. Het maakt dat mensen invullen dat je jonger bent, omdat ze refereren aan de gemiddelden. Plus ik wil nog wel eens stappen en dansen. Vroeger vond ik veertig-plussers bejaard en nu kom ik erachter dat je die grens rustig opschuift bij elke tien jaar die je er zelf bijkrijgt.

Ik kom tot deze opmerking doordat ik zou zeggen ‘Wat ging dat jaar snel zeg!’ Zo’n opmerking die verraadt dat je toch echt geen kind meer bent. Het lijkt alsof in je kindertijd een jaar veel langer duurder. Alsof je veel meer uit het jaar haalde. Veel meer nieuwe ontdekkingen. Alles intenser beleefde, overal in opging. Nu, als volwassene is het, het tijdperk van werken en bij thuiskomst de boel redderen. De agenda in de gaten houden, huishouden doen en had je al tijd over om nog wat te ondernemen dan kan de mentaliteit ‘seen that, done that’ ook  nog wel eens de kop opsteken.
Ik denk dat die agenda niet schuldenvrij is in deze. Als kind leef je de dag. Als volwassene leef je toe naar je volgende afspraak. Die doorleef je vervolgens misschien amper, want je bent al weer naar voren aan het turen en voor je het weet zit je hoofd bij een uitstapje dat pas over een half jaar plaatsvindt en skip je zo een aantal maanden uit je echte leven.
Gelukkig kan ik, als ik mijn Inktspetters terug lees zien dat ik nog niet helemaal vervallen ben in deze levenshouding en please, bewaar me dat ik echt zo doorsla.

Een jaar geleden plaatste ik hier mijn eerste blog en vervolgens volgde er elke vrijdag een nieuwe.  Ik scrol door de website. Sta verbaasd over de hoeveelheid aan verhalen. Inktspetters vol emoties, seizoenen beschrijvend en al wat er door mijn hoofd spookt, zoals dat past bij een dagboek. Mijn leven samen met Eva Luna. Mee in haar belevingswereld en zo de mijne weer bewuster maken. Mijn trotse gevoel dat we met z’n tweetjes kamperen. Mijn nieuwe ervaringen in het moederschap. Mijn verhouding met de maan, met muziek, met tuinieren.

Het maakt dat ik mij nu rijk voel. Wat een fijn gevuld jaar was dit. Alleen al voor bewustwording zou ik door moeten bloggen. Toch neig ik naar stoppen. Er waren weken dat ik mijn pen amper bij kon houden. Dan rolden de blogs er zo uit. Soms was het schrijven, schrappen, nog meer schrappen en husselen, maar alles bij elkaar was het vooral leuk te doen en er gebeurt ook genoeg om te beschrijven.
Zo zou ik nu kunnen schrijven over Eva Luna die deze week  een avond vanaf het moment van naar bed brengen tot  23.00 uur tegen de dertig keer uit bed kwam en ik de adviezen van The Nanny van Eerste Hulp Bij Opvoeden trouw heb opgevolgd. Niets zeggen en alleen terug in bed leggen ondanks alle eventuele protesten. Eerst geïrriteerd, dan boos voelend, door naar verdriet en ten slotte uitgevoeld en alleen maar staand op Standje Volhouden. De ochtend erop in de lach schieten omdat ze alle dieren in haar boek benoemd en een streepbra ziet. Zou willen schrijven over hoe blij ik ben met zijn streling over mijn arm, toen hij merkte dat ik gespannen was. Hoe blij ik ben met alle klaprozen en madeliefjes in mijn tuin. En misschien over het verdriet van de soms zwaarte van het alleen zorgen voor mijn kleine meid en de zo weinige tijd voor echt mijzelf. De zeldzame uurtjes met gewoon maar één paar ogen en oren.

Maar ik ga stoppen met structureel bloggen. Als de pen als vanzelf gaat, blog ik en anders is het even stil. Alle goeds!