Misschien wat voor Eva Luna? Een twinkle twinkle kennismaking met Volbeat? Ik stap uit de auto waarin ik luisterde naar een cd van Volbeat en op de computer zoek ik bij Spotify naar nog een paar nummers. Ik kom een lullaby album van Volbeat tegen. Klinkt nog liefjes ook, maar beter kan ze maar gewoon aan het echte werk bloot gesteld worden. Alleen dan niet op het volume dat ik zojuist in de auto had.

Ik voel me kriegel. Nee, eigenlijk is het wel iets erger dan kriegel. De radio met geneuzel van dj’s zet ik uit en ik druk een cd in de speler. Het lieve relaxte muziekje van Jim Croce bezorgt me jeuk. The Presidents of the USA zijn vervolgens veel te blij. Ik wil schreeuwen. Heb nu echt wel even wat stevigers nodig. Kom maar op Volbeat. Wedstrijdje Michael Poulsen? Met de volumeknop zelfs op 30 win ik van je, met gemak!
Wat?! Wat heb je te kijken?! Kijk voor je in je eigen auto!
Beter sta je mij nu niet in de weg. Zo lief als ik je oor kan likken, ik scheur  hem nu net zo makkelijk bijtend eraf. Je gekrijs zal ik afdekken door je te tongen en tegelijk zo je oor terug te geven. En nee, ik ken je niet en heb niets persoonlijks tegen je. Moet dat dan om dit te mogen?

Onzeker voelen en tegelijk machteloos moeten afwachten. Het is geen goede combi voor mij. Het trilt van binnen. Geen getril van opkomende tranen of ‘Oh what a joy’.  Nu ben ik geen doetje, weggestopt onder een dekbed of een blij dansend meisje bij een bandje. Nu ben ik tien donderwolken in één. In mijn totale lijf verspreidt zich de geladenheid. Uit mijn ogen vonkt het.
Stond er daadwerkelijk nu maar iemand in mijn weg, al zal zoals altijd het verdomde fatsoen vast winnen. Een netjes ‘Mag ik passeren’ krijg ik nu niet uit mijn strot, maar het zal ook vast geen kopstoot worden. Geen duw van mijn schouder waarbij de ander lelijk tegen de grond smakt. Ik zal niet uithalen met mijn vuist. Geen kaak ontzetten. Het klinkt me trouwens allemaal ook te kleintjes. Mijn gevoel is veel grootser nu. Ik houd met mijn kracht met gemak een tank tegen en met hetzelfde gemak zou ik mij erdoor laten overrijden. Ik weiger een stap opzij te doen en het gaat me ook helemaal niet om die ander. Ik wil zelf ontladen en desnoods verpulverd worden door lichamelijke pijn. Een pijn die zelfs klinkt als troost ten opzichte van de pijn van machteloosheid.
Ach flikker toch op. Ik wil ook helemaal geen troost. Ik moet alleen even rauzen.

Tijd voor een festivalletje mevrouwtje Zweers met een pit vooraan het podium en een beetje drank? Of straks voor Eva Luna een beker roosvicee inschenken. Vaak geeft ze mij een slokje onder de woorden ‘Delen mama?’ Wie weet zegt ze straks wel, net zoals in de reclame ‘Komt wel goed Schatje!’