Ze zit naast mij in de auto. Ik moet naar mijn werk en zij, omdat zij nog wel vakantie heeft, naar de opvangboerderij. Ze borstelt haar haar. Het is weer even wennen deze vroege tijden. ‘Ik wil later heel lang haar hebben. Ik wil later groot zijn. Ik wil later een andere naam.’ Dat eerste dat geloof ik allemaal wel, maar wat bedoelt ze met dat laatste. ‘Ja anders heb ik toch als ik groot ben een kindernaam.’
Terwijl ik daar nog over nadenk en de ruitenwissers aanzet zingt zij: ’t is klotenweer kloot kloot klotenweer.’ Aangeleerd door vriendlief en goedgekeurd door moeders want het is van Daniel Lohues.

Later als ik groot ben. Onlangs moest ik in haar vriendenboekje schrijven. Wat wil je later worden. Ik vulde in wat het eerste in mij opkwam, schrijfster. Eigenlijk is het nu al lang later. En ik ben heel tevreden. Ik ben moeder geworden en het grafische werk was ook wat ik graag wenste. Maar stel dat er later nog weer een later komt.

Ja dan ga ik dromen over dat huisje met grote wilde bloementuin. Een grasveld dat amper gemaaid wordt. Dan zie ik mijzelf zitten aan een werktafel bij het grote raam. Dan ga ik al mijn blogs verzamelen en nalopen. Ik ga ze voorzien van mooi zelf ontworpen beeldmateriaal. Ik ga ook een prentenboek vormgeven. Ik ga daarvoor heel goed naar mijn meisje luisteren. Zij heeft namelijk een heel goed boek in haar. Haar woordkeuze, haar gedachtegang, haar houding als ze iets doet. Ik hoef het alleen maar op te schrijven. Vanmorgen kwam ze blij de trap af. Haar borst vooruit, haar hoofd een tikje schuin de lucht in. Wijzend naar haar net zelf uitgezochte kleren: ‘Kijk, alles in de oceanenkleur mama!’ Als je een kleur zo kan benoemen, dan kan je toch ook een verhaal vertellen?

In de vakantie zijn we voor het eerst samen naar de bioscoop geweest. We zagen de film Grote Vriendelijke Reus van Roald Dahl. Dat magische van die film, dat wil ik in ons boek. We gaan naar Eva Luna’s maan. Schrapen daar wat sterrenstof van de korst en strooien dat over onze zinnen. Daarmee maken wij de woorden levend. Zo levend dat je je huid voelt tintelen. Je gaat voelen dat je mondhoeken omhoog gaan. Je gaat hardop meepraten in de wereld die wij voor je neer leggen. Je zal mee feesten en soms misschien de tranen in je ogen voelen branden. Ja, later gaan we nog zulke mooie dingen creëren.

‘Wat nou later’ zegt een spiritueel coach. Je moet in het nu leven.
‘Mag ik een snoepje mama?’ ‘Ja, pak maar.’ Haar standaard reactie: ‘Hoeveel?’ Doe vandaag maar twee. Een voor nu en een voor later.
Wij pakken gewoon beide!