‘Mama hebben wij een grote schoorsteen?’ ‘Mama, denk je dat ik wèl tien snoepjes krijg vanavond?’ ‘Mama wanneer ís het vanavond?’
Bij het ontbijt krijgt ze de volgende dag een lolly uit de overvolle zelf bij elkaar gezongen snoeppot en Sinterklaas heeft gelukkig geruststellend tegen haar gesproken. Op de website van het Sinterklaasjournaal kan je je adres intikken als je twijfelt of de Pieten wel de pakjes kunnen afgeven.

Wat een spannende tijd. Gelukkig leuk spannend. Eerst een week aftellen tot de dag van Sint Maarten en dan op 11 november de hele dag vragen: ‘Wordt het al bijna donker mama?‘
Als het Sinterklaasjournaal is afgelopen gaan we naar buiten. Trots loop ik achter haar aan. Vorig jaar was het nog wat schuchter. Nu belt ze net zo vrij aan en zingt helder en duidelijk haar lied over de tomaten waarvan één met een petje op en de ander zijn kale kop.

Ze geeft me zoveel. Gevoelens van trots en liefde én tastbare cadeautjes. Zo vond ik afgelopen week in haar fruittrommeltje twee boterbloemen. Ik wist niet dat ze nog bloeiden, maar in mijn hand liggen ze met dikke donkergele glimmende blaadjes. ‘Had ik in de pauze voor jou geplukt mama. O en wacht. In mijn jaszak zit nog een mooi steentje.’ Dit naast alle tekeningen vol regenbogen en poppetjes die steeds meer details krijgen.

Ook geeft ze me zoveel kind-zijn terug. Ik kon het wel al aardig. Proberen niet automatisch alles maar klakkeloos aannemen, maar blijven verwonderen over de schoonheid in het leven. Maar ik heb nu een prof coach in huis. Qua natuurdingetjes gaan we nog wel gelijk op en ook qua sfeertjes in de muziek en de passie voor vrijelijk dansen.
Maar in de leuk spannende dingen kan ik nog wel wat winst behalen. Spanning wordt bij mij eerder stress en dat leuke is dan ver te zoeken. Sprookjes, fantasie dat is niet meer zo mijn ding. Ben gauw geneigd naar functioneel en einddoelen behalen. Doelloos zwerven is eigenlijk not done in mijn schema van alledag.

Maar van mijn personal coach moet ik nu naast haar op de bank gaan zitten om het Sinterklaasjournaal van vanavond te kijken. Ik volg haar voorbeeld van gewoon beleven. Het is spannend. Het is leuk. We zijn nieuwsgierig. We lachen veel. Ik proest het gewoon uit bij de weerspreuk aan het eind.

Tien minuten verplichte fantasie volgen is mijn traject dat ze meegeeft. Ze verzekert mij, dat ik dan net zoals haar, vol plezier door deze weken zal stuiteren. En zo niet, dan krijgen we zeker steun vanuit de overvolle snoeppot.