Schuilen

Schuilen

‘Mag ik dan bij jou schuilen. Als ik moet huilen. Jij mag altijd bij mij. Kom wanneer je wilt.’
Een vrije vertaling door jou gezongen van het nummer ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij.

Stiekem hoopte ik dat dit liedje voorbij zou komen. Je zingt steeds meer. Geen zangtalent hoor lieverd. The voice kids zie ik nog niet zo gauw in beeld verschijnen, maar je zelfbedachte woordkeuze is soms zo mooi en de nananana kan ook prima als je stukken niet meer weet. Je stem die wordt gedragen, door een melodie eronder te zetten. Wonderlijk. En belachelijk, maar het voelt zo emotioneel en trots. Je eigen meisje horen zingen. Echt, het is weer totaal iets anders dan zelf praten of fietsen.

Zelf boekjes lezen begint ook al te komen. Je kent nog maar enkele letters, waaronder de M van mama en Mc Donald’s, maar de cijfers ken je wel. Één kikker, twee kersen, drie ballen. Trots lees je mij voor. Naast elkaar in het peuterbed liggen we op onze rug. Ik met opgetrokken knieën. Zonder dat we het zeggen doen we volgens mij beiden een poging ‘hoe kruip ik weg in de ander’. De tijd mag stil staan.

’s Morgens wordt dit sfeertje echter ruw verstoord. We tieren elkaar de kamer uit met rode opgewonden wangen omdat onderbroeken niet lekker zitten. Zelfs niet die hele nieuwe stapel die je vorige week zelf hebt mogen uitzoeken. Met moeite praat ik je in je kleren.
Ik kam mijn haren voor de spiegel. Loop je kamer weer in om jouw haren te kammen. Maar hûh? Alle kleren uit? Ja alle. Want het hemd zat ook niet lekker. Met dwingende toonzetting en afleiding poging twee. Poging drie zit vol engelengeduld en begrip. Poging vier met een boze mama blik. Poging vijf met een ‘o wat heb je toch een grapjes billen’ om uiteindelijk te zorgen dat de buren spontaan uit bed springen en zich gaan aankleden.

Één keer kwam je net iets te glunderend beneden in je kleren. Korte check. Inderdaad, je had je onderbroek gewoon niet aangedaan. Andere keren vond ik je stampvoetend bovenaan de trap of opgerold in foetushouding op je bed.
Je gaat uiteindelijk met kapotte onderbroek naar school maar er hangt een lapje stof om je billen.

Als we bij school uit de auto stappen bots ik met mijn knie tegen het portier. De knie waar ik deze week zo hard op gevallen ben. Je ziet mijn van pijn vertrokken gezicht. Je reageert zo teder. Zo lief. Alsof we geen ochtend samen hebben doorgebracht. Je gaat door je knieën en geeft een kus op mijn knie. Je zegt er wel bij dat dat waarschijnlijk niet werkt voor mijn knie. ‘Jouw kussen werken ook niet op mijn zere vinger mama, maar het is wel erg fijn als je dat bij mij doet.’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *