‘Mm wat ruikt het lekker’, zegt hij liefjes.Yes! Ik heb mijn ideale schoonschoon gevonden! Hij mag mee-eten en ik had enkel nog maar het water in de pan voor de te koken tagliatelle. Ja, dan kom je met zo’n opmerking wel met stip op nummer 1 binnen.

Beetje vroeg om over de relatie van mijn dochter na te denken? Nee hoor. Ik kom er namelijk achter dat het allemaal heel snel gaat. Leerde ik met het woordje boom mijn eerste letter lezen in klas 1 (groep 3), zij leest en schrijft, zittend in groep 2 inmiddels al vele woordjes. Had ik vroeger als kind niet zoveel weerwoord, zij kletst mij nu onder de tafel als ik even niet oplet en bij de turnles krijgt ze al meer voor elkaar dan dat mij ooit gelukt is.
Nee, die meid weet de vaart er wel in te houden. Er zijn zelfs al twee wiebeltanden.

Zaterdag, als heel de straat nog slaapt, rijden wij stilletjes het dorp uit. De Urkerweg enkel verlicht door de sterren. Alsof we op vakantie gaan. Zo’n lekker spannend gevoel. Lang voor de vroege wekker, wakker worden.
Dit was het gevoel toen we een paar maanden geleden voor het eerst de zwemles van 8 tot 9 uur volgden. Inmiddels is dit spannende gevoel wel weg. Misschien bij moeders nog iets van spanning, maar dan zeker niet als positief uit te leggen. Zes dagen in de week de wekker op 7 uur en dat al maanden lang. Maar ze wordt groot en zal ooit haar zwemdiploma wel halen. Ze zal nog leren veters strikken. En wie weet dit jaar ook nog gitaar of keyboard leren bespelen.

Ik heb een mooie opbergkist laten maken. Hij is beschilderd met details van je geboortekaartje. Ik leg het doosje met felicitatiekaarten van de zwangerschap en geboorte daarin. Ik leg het groene boekje van het consultatiebureau daarbij. De ordner met knutsels gemaakt in 4 jaar kinderopvang. Eerste slofjes en babymutsje. Dagboeken en al een stapel fotoboeken.
En het is zo raar. Ik weet dat je klein bent geweest. Zo klein dat je zelfs in mijn buik paste. Ik weet dat je in de kinderstoel zat en lachend op het potje, maar nu ik de foto’s zie, voel ik het ook zo weer. Mijn armen maken als vanzelf het wiegende gebaar, gevouwen voor mijn borst. Ik houd je vast met heel mijn wezen, heel mijn zijn. Je wordt groot. Jij bent groots. Tranen om zoveel grootsheid. Woorden niet toereikend.

Ik hoor je roepen onderaan de trap. ‘Mama, mag ik een appel?’ Ja hoor, probeer jij je wiebeltand er maar uit te happen. Ik weet dat je verder moet.