Licht

Licht

Ik sta kerstjurkjes te passen. In de ene kom ik mooi strak gelijnd in uit. Mits ik rechtop blijf staan en mijn adem inhoud. Dat laatste gaat trouwens bijna vanzelf met het corrigerende hemdje dat ik aan heb, dat overigens onderaan irritant aan het oprollen is. Eén keer bukken om met Eva Luna te spelen en de uitlijning is een look a like van een rollade ben ik bang. Het andere jurkje valt iets ruimer en geeft de mogelijkheid tot het eten van kerstchocolaatjes en kransjes,  de zalm, de ijstaart en meer. Gezegend met de nodige zelfkennis, weet ik welk jurkje ik moet kiezen.

De boom staat inmiddels met enkele poederroze en witte ballen. Een beetje verstopt tussen de takken vind je figuurtjes uit de kerststal. Terwijl ik de boom optuig word ik kriegel. Ik ben aan het nadenken geslagen en word er niet blij van. De Kerstdagen waren makkelijk toen ik het verhaal uit de bijbel geloofde. Toen ik er mee opgroeide  en zelf een mening hierover vormen, nog helemaal niet aan de orde van de dag was.
Maar inmiddels geloof ik niet meer in god en ik heb niets met de kerstman, wat vier ik dan? Hoe doen al die anderen dat? Gewoon dom je vrije dagen vieren en niet moeilijk doen?  Wat boeit jou het nou waarom je feest viert,  je de sjoelbak op tafel hebt liggen en de gourmetdampen door je huis trekken?
Ik voel me echter een nul en een schijnheil. Een beetje profiteren van andermans feest waarin ik helemaal niet geloof. De knuffelkerstcd mag overuren maken, maar mijn stemming wordt er niet beter op.

Toch wil ik een reden vinden om een feestjurkje aan te trekken. Hadden ze vroeger niet midwinterfeesten aan het eind van het jaar? Past mijn boom ook niet veel beter in dat verhaal? Rondom de Middellandse Zee werd  vroeger rond deze tijd de zonnegod vereerd. Al zoekend op internet kom ik onder verschillende namen, feesten tegen omtrent de zonnewende;  Yule,  Joelfeesten, het Luciafeest. Ik heb nog niet alle jaartallen op een rijtje staan, maar iets in de setting van het bijbelverhaal riekt mijns inziens naar copywriting. De betekenis van het midwinterfeest, het feest van de begroeting van het licht is natuurlijk ook wel een erg mooie symboliek om te gebruiken.

Begin van een nieuwe tijd. Hoopvol door het licht. Hier wil ik wel in geloven en hier wil ik wel op proosten. Dan trek ik ook ineens lachend de tenenkrommende nummers, Queen buiten beschouwing latend,  van de knuffelkerstcd met Spice Girls, Wham en Kate Bush.
Ergens in geloven, geeft je blijkbaar kracht en een goed gevoel. Frappante is dat je geeneens hetzelfde hoeft te geloven als je buren. En in deze dagen mag het zelfs naast elkaar bestaan. Het is goed zoals het is. Kersttijd heeft blijkbaar iets magisch. Saamhorigheid  die overstijgend is aan oorlogen. Ik nestel mij in dit warme gevoel.
Totdat die nadenkmachine in mijn hoofd weer aanslaat en ik als een  dreinend kind wil vragen ‘Waarom kan dit maar 2 dagen duren?’

Mijn wens voor de feestdagen en daarna  is dat mensen, het licht welke zij wensen of nodig eens zouden moeten zien, mogen begroeten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *