Ik weet nog niet of ik deze bladzij uit mijn dagboek online zal zetten. Had ik namelijk een slotje op mijn schrift gehad, had ik waarschijnlijk het sleuteltje omgedraaid.
Het voelt bijna puberaal. Zo telde ik eerst de dagen, toen de weken en kan ik nu al tot ruim één maand tellen. Zolang kennen we elkaar nu. Ik ben verliefd. Verliefd als in dans alsof er niemand kijkt. Zing alsof er niemand luistert. Heb lief alsof je nooit bent gekwetst. Leef alsof de hemel op aarde is.

‘Bij ieder liedje van Volbeat moet ik aan je denken. Dat heb ik ook bij alle liedjes die niet van Volbeat zijn.’ Een berichtje dat ik vanmorgen van hem ontving. Ruim een maand geleden, ontmoette ik hem bij een concert van Volbeat. Mee, voor mij als onbekende, met een groepje vrienden.
Ik dans en geniet. Plots voel ik iemand mijn hand even vastpakken. Ik kijk om. Hé leuk! En steek mijn hand ook even naar achteren om die van hem aan te raken. Samen plezier op het feest. Maar wat een schrik. Dit, die aanraking, voelt zó goed. Hij zal vast getrouwd zijn. Snel twee meter verderop doorfeesten Zweers!
Uren later verneem ik dat hij vrijgezel is. Nog weer uren later drink ik thee bij hem thuis. Weer een paar uur later lopen we op de kinderboerderij en lopen we soms heel stiekem hand in hand en stelen we een kus in de stal bij het varken, in de schuur bij de cavia’s en achter de kippenren. Eigenlijk hebben we niets kunnen zeggen, maar wat zijn we blij, alleen omdat we bij de ander in de buurt zijn. We sturen elkaar in de dagen daarna smsjes à la verliefde pubers met een hoog ‘ik heb je net gezien en mis je nu alweer-gehalte’ en ‘Ik denk de hele tijd, laat het avond worden, het liefst nog voor de middag #hebtzwaartepakkenvanje.’

Ik vind het ook best eng hoe enthousiast en snel het gaat. Wil niet dat het daardoor mis gaat. Vind het daarom wel fijn dat er met het oog op de kinderen de nodige afstand gehouden wordt. Althans, verstandelijk denk ik dat het goed is om rustig aan te doen. Mijn gevoel hunkert. Ik heb wel ervaring in datingland en dit wat ik nu voel, is écht goed. Ik ben inmiddels zo gepokt en gemazeld. Ik zou mij nooit zomaar geven aan de liefde. Tuurlijk, ik ben wel van de No Guts No Glory en ben ondernemend genoeg om een date te plannen, maar ondanks dat ik graag samen wil zijn, ben ik niet wanhopig in iemands armen gestort.

Sprookjes bestaan niet. Zegt men dat om de kabouters of denkt men dan aan het happy end en wil men dat ontkennen alsof dat in het echte leven niet gebeurt. Maar als je net als de geitjes, je heus wel eens in de kast hebt verstopt en ook wel oog in oog hebt gestaan met draken en dan nu zo verliefd bent en de toekomst er zo goed uitziet, vind ik sprookjes niet zo ver afstaan van het echte leven.
Ik ga gigantisch op mijn bek als het niet werkt. Maar wat zou het. Ik leef Nu en ik leef alsof de hemel op aarde is. Ach wat, wat nou praten over het hiernamaals. Dat zijn misschien wel juist sprookjes. Dit wat er nu is. Dit is wat ik nu heb. En nu ben ik VERLIEFD!