Mooie Meiden

Mooie Meiden

Door de slaap voelen je wangen nog zachter aan. Je lippen zijn nog mooier van vorm en je lange wimpers rusten zo relaxed op je wang. Ik moet op het verkeer letten, maar steeds spiek ik even opzij. Mijn meisje naast mij in de auto. Slapend in de donkerte van de nacht.
We rijden naar huis. We moeten nog een eindje.

Het was een mooie dag. We gingen naar een vriendin van mama. Ik ken haar sinds de laatste twee jaar. Tot elkaar gekomen door een toenmalige wederzijdse vriend. We delen een soortgelijk verhaal en dat schept een band. Allebei vanaf de zwangerschap 24/7 alleenstaand ouder. Ondanks dat en dat het best uniek is in mijn eigen kring van mensen, hebben we het hier toch amper over. We weten ook niet anders. We zijn geen zuchters, maar doeners. Zijn vervuld van trots en met als grootste goed, overstromend van liefde naar ons kind. Daar moet het goed mee gaan. Daar ligt de zorg.

Mijn meisje heeft heus wel door dat er in andere huishoudens meestal een andere gezinssamenstelling is. Na een vragenperiode van haar kant en het voor de zoveelste keer opzetten van vader-dochter contactmomenten, lijken we het nu beiden aardig te accepteren dat het is zoals het is. Onlangs hoorde ik haar met een schoolvriendinnetje van boven komen en op de trap vroeg het meisje: ‘Met wie woon jij hier? Frank en vrij hoor ik een helder stemmetje: ’Ik woon hier met mezelf en met mijn mama.’ ‘En je papa dan?’’ O, die woont ver weg.’ Excuus dat ik de eerste jaren haar als antwoord gaf als ze mij naar hem vroeg en daarna zegt ze: ‘Hij is druk’ en tot slot ‘Ach hij er gewoon niet.’ Ze lopen inmiddels door de kamer langs mij heen. Ik ben even onder de indruk van het gesprek. Weet niet meer wie het voorstelt maar hoor: ‘Zullen we op de trampoline springen?’ en lachend en gillend rennen ze beiden naar buiten.
Het heeft mij heel wat onrust bezorgd. Ik wilde het niet zo doen als die ver weg wonende vriendin. Bij mij moest de deur altijd open staan. Maar nu, na ruim vier jaar behoorlijk lijden onder zijn grillen en lange stiltes denk ik nee, ik heb alles geprobeerd. Ben ver over mijn eigen gezondheidsgrenzen heen gegaan. Alles in het belang van mijn meisje om uiteindelijk uit te komen bij de kernwoorden rust en verantwoordelijkheid.

Plezier is natuurlijk ook een hele belangrijke in dat rijtje en we gaan op stap!
Vriendin’s dochter is wat ouder dan de mijne maar ze kunnen het samen goed vinden. De eerste keer dat ze elkaar zagen, liepen ze binnen no time  al hand in hand voor ons uit. Ze maken mooie knutselwerkjes voor elkaar en sturen elkaar af en toe een foto via de app.
Mijn meisje voelt zich al zo eigen bij hen thuis dat ze vanmiddag rustig even de bokkenpruik opzette. In de auto boksen ze tegen elkaar op met grapjes en lachen zoals alleen kinderen de slappe lach kunnen hebben. In het speelpark waar we vandaag waren, spelen ze samen,  maar met net zo veel natuurlijkheid ook een tijdje los van elkaar.
Ik schiet vol als ik ze aan het eind van de middag voor mij zie lopen. Giebelend, knuffelend onder de paraplu. Ze nemen de volle breedte van het metersbrede  pad in gebruik.
Veeg ik nu tranen van mijn wangen of regendruppels. Ik weet het niet. Net zoals dat ik in die paar tellen niet mijn gevoelens en gedachten op een rij krijg.
Het enige dat zich vormt zijn de woorden: ‘Dit zijn de mooiste halfzussen ever.’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *