‘Ik voel mij bijzonder.’ Tranen staan in haar ogen. ‘Hij ziet hoe ik mij inzet en zei dat tegen mij.’ Ontroerd staat ze voor de camera, nadat ze net de deur van het kantoor van haar werkgever achter zich heeft dichtgetrokken. Ik kijk Undercover Boss op tv. Ze heeft financiële waardering gekregen, maar als eerste geeft ze aan, en dat hoor ik veel vaker in dit programma, dat de erkenning van het mens-zijn zo belangrijk is.

Gisteren hadden we vrienden over de vloer. Het was gezellig en ik zie hoe liefdevol de moeder met haar dochters omgaat. Zonder fysiek te zijn legt ze die middag meerdere malen onzichtbaar haar armen om haar dochters heen. Ze geeft ze een veilige plek en stimuleert ze om zichzelf te ontplooien.
Ik geniet van de verhalen van een jonge collega. Hij bouwt zijn leven op en en passant kippenhokken en moestuinbakken.
Ik zie dat de moeder van een vriendinnetje van mijn meisje wikt en weegt. Hoe bescherm ik mijn, liefkozend genoemde monstertje en wat laat ik haar zelf uitvechten. Haar moederhart maakt overuren.

Mijn werkdag zit er op en ik rijd naar huis. Ik ben benieuwd wat ik thuis aantref. Vandaag begint er een nieuw oppasmeisje. Haar korte kennismaking afgelopen weekend voorspelt een leuke tijd. Eva Luna vond haar zo bijzonder. ‘Ze is niet netjes mama. Ja wel netjes, maar niet netjes. Begrijp je mij mama? Ze is gewoon stoer met haar rommelige flubberknot met verwilderde haren en coole trui.’ Ik app deze woorden na ons treffen naar het oppasmeisje toe en krijg een enthousiaste reactie terug.

Mensen zijn uniek. Mensen zijn bijzonder. Bij sommigen denk ik: ‘Je bent wel heel bijzonder’. Dat bijzondere kan soms ook minder rooskleurig zijn, maar volgens mij hebben de positieve indrukken de overhand. Ik test het uit. Ik laat allerlei mensen in mijn hoofd de revue passeren. Wat zijn ze allemaal mooi bijzonder zeg.
Mijn vriendinnen met wie ik zaterdagavond bingo speelde. Hun gezinnen. Het buurmeisje dat zo lief ons konijn verzorgt als wij niet thuis zijn. Mijn wandelvriendin met haar mooie ogen waarin zoveel levenslagen verborgen zitten.

Wat neem ik de mensen om mij heen, soms zomaar voor lief in de drukte van de dag. Wat zou ik mijzelf cadeau geven, als ik mij meer bewust ben van al het bijzondere om mij heen. Én, wat geef ik de ander, als ik aangeef ze echt te zien. Als ik aandacht geef aan ieders bijzonderheid.
Ik wil dat vaker uitspreken.
Zo bijzonder, zou dat niet moeten zijn.