‘Mààààm, ik krijg de rits niet dicht!’ Krijg nou wat. Terwijl ik in de tuin toch maar eens wat aan het snoeien ben, stapt mijn meisje naar buiten in haar witte stoere jackie van dunne spijkerstof. Ja ik begrijp wel dat je de rits amper dicht krijgt. Los van dat hij mooi schuin loopt, zit er nu ook wel wat spanning op.
Ik kocht het jasje al begin dit jaar. Leuk voor in de winter om binnen te dragen over een shirtje en later als zomerjasje. Echter, mevrouw heeft er soms een kop op zitten en bliefde het jasje niet aan te trekken. Tranen met tuiten. Worstelend het jasje uittrekken. Door al het geprotesteer vast komen te zitten in de mouwen om zich vervolgens theatraal op de grond te werpen en nog een poosje door te gaan met duidelijk maken dat dit niet haar keuze was. Ik heb het nog regelmatig aangeboden, maar het jasje bleef aan het haakje hangen de rest van het jaar.

Twaalf jaar lang trok ik verdorie ‘s morgens gewoon aan wat mijn moeder de avond daarvoor aan kleren had klaargelegd op de wasmachine in de badkamer. Eén jurkje kan ik mij herinneren, waar ik stennis om heb lopen maken, maar misschien lag het ook wel aan de crèmekleurige kriebelmaillot met afzakkend kruis dat bij het oranje-bruine Holly Hobby jurkje hoorde.  Ik was meer een broekenkind. Nee, dan die kleine van mij. Die wil geen spijkerbroeken aan en juist alleen maar rokjes en jurkjes. Het mooiste is als ze een hoepeltje vormen als ze een rondje draait. Ze heeft al een schatkist aan sieraden en de ooit gekregen lipgloss siert ook haar wangen en voorhoofd.

Pff en dan is ze nog geen drie en een half jaar. In de winkel zag ik haar wel met een lang gezicht kijken, maar ik vond dat wat ik uit de rekken had gehaald, zo’n mooi setje. Dat zou zij thuis ook vast wel inzien. Plus, ik ben de moeder!
Nou haar moeder ben ik, maar voor dat bijbehorende ontzag moet ik nu soms al op mijn strepen staan.
Het is dubbel. Ik vind het mooi dat ze al zo’n eigen beleving heeft. Dat ze het lef heeft om dat te uiten. Aan de andere kant, ze is niet bang voor mij en lef is dus niet het goede woord. Ze is vrij. Een mooie basis om van daaruit de wereld te mogen verkennen. Ik gun je veel vrijheid meisje, maar dat kan alleen zo goed aanvoelen als er ook grenzen zijn. Iets van houvast en duidelijkheid. Een verwachtingspatroon waaraan je zekerheid kan ontlenen.

Het zal botsen als ik grenzen ga aangeven. Dat doet het ook al een jaartje, maar ik ben verplicht om die botsingen aan te gaan. Ik ben degene met de meeste kennis van ons twee en het is mijn plicht om die kennis over te dragen. Leren omzien naar elkaar en rekening houden met elkaar. Dat verhaal over normen en waarden en je de dagelijkse gezonde verzorging te geven ook al zou jij het liefst lolly’s als avondeten hebben en nooit je haren wassen.

Had ik me moeten laten gelden en haar het jasje een half jaar geleden, verplichten aan te trekken? Laat ik over me heen lopen en creëer ik nu een probleemjongere voor de toekomst?
Of is het behalve van mijn kant grenzen stellen, ook een vaststelling van haar grenzen. Zat er bijvoorbeeld een jeuklabel in haar nek. Hadden we beter moeten communiceren?

Oke peuterpuber met je eerdere ‘Ik ben twee en ik zeg nee-periode’ en nu ‘Ik ben drie en ik wil dat lekker nie!’ ik zal dan net zoals jij dat ook veelvuldig doet vragen: ‘Waarom dan?’ En ja, ook tien keer achter elkaar.
Of was dat nu weer grensoverschrijdend?