‘Zo. Dus jij bent het neukertje van hem.’
Mijn mond valt open. Klapt weer dicht. Ik houd de tafelrand vast. Zou willen dat de aarde zich splijt en ik verdwijn en ergens zou ik naar voren willen vliegen en hem laten kennis maken met mijn vlakke hand.

Waarom moet je een onbekende volwassen vrouw die op een feestje staat waar ze het merendeel van de mensen niet kent, zo begroeten. Ik vond het wel even spannend om het tentdoek open te ritsen en alleen naar binnen te stappen, maar wat maakt het ook uit. Ik vermaak me wel. Kan met iedereen een praatje maken. Zelfs een tijdje later met degene met foute openingszin. Maar de woorden en vooral het kleinerende daarin echoën nog een tijd na.

Waarom begroette je mij zo denigrerend. Weet je wel wie je voor je had staan?
Een vrouw die al ruim 5 jaar alleen een gezin draaiende houdt bestaande uit haarzelf en haar meisje. Geen mede ouder om mee te overleggen, geen kinderalimentatie, amper de mogelijkheid om ongestoord op de wc zitten zonder geroepen te worden, geen tijd om ziek te zijn.
Altijd in je eentje de boodschappen doen, koken, huishouden, gras maaien, naast wat nog veel grootser is, de verantwoordelijkheid voor de opvoeding. En als ze op een avond nadat ze van de bank is gevallen een bloedneus heeft die maar blijft stromen, in je eentje met je meisje en jezelf onder het bloed in het donker naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis. Zorgen makend, valt ze weg omdat ze moe is of is er wat mis en tegelijkertijd auto rijden. Zo koelbloedig mogelijk en jezelf groot houden, want er is niemand anders die op dat moment voor ons zorgt.

Daarnaast gewoon aan het werk. 3 dagen bij een werkgever en de overige tijd steek ik in mijn eigen onderneming. Ik maak uren op school bij het maken van lampionnen en het begeleiden van uitjes. Ik zet mij in voor de buurtvereniging en sleep samen met hen een eerste prijs binnen op een dorpsfeest. Collecteer als mensen mij daarvoor benaderen. Zet koffie voor de werkmannen die in de straat aan het werk zijn en als de buurman aanbelt en plots oppas nodig heeft, spring ik bij en pas op zijn kinderen. Ik onderneem leuke dingen met vrienden. Ga naar festivals, bezoek met mijn meisje het theater en we wandelen met de boswachter mee. We kampeerden met z’n tweetjes en bezoeken pretparken zoals andere gezinnen.

Daarnaast probeer ik mijzelf goed te verzorgen zodat ik er niet bijloop zoals ik mij soms wel voel; lopend op mijn tandvlees.

Ik dacht onlangs, ik kan wel heel on-Nederlands of in ieder geval heel on-Alinda’s vertellen hoe trots ik wel niet ben op mijzelf. Hoe ik mijn leven dat nooit saai is, toch zo lekker op de rit heb. Dat ik blij ben. Dat ik mij sterker, nee dat heb ik altijd wel gevoeld, maar rustiger ben dan ooit. Accepterend de leuze ‘het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt.’
Nou bij deze. Ik ben trots op mijzelf!
O en nog een ding. Naast dit alles neuk ik ook nog eens verdomd lekker!