Verhalen | Bolivia deel 1

Verhalen | Bolivia deel 1

‘Mama, dat voetbaldoel heeft een kapot gordijn!’
‘Wat gaan we hard mama! We hebben weer een auto overgeslagen.’
‘Geeft niet uit hoor.’

Ze kletst en kletst maar door. Het liefst begint ze elke zin met mama. Ze vertelt pas haar verhaal als ze zeker weet dat ik er bij ben. Reageer ik niet, dan kan ze dus zo nog tig keer ‘Mama’ zeggen. Mijn Oost-Indisch doof zijn weigert ze te erkennen. Dat mijn ‘Ja!’ soms briesend klinkt ‘geeft haar niet uit’. Het is alleen een duidelijk startschot en los is ze. Daar gaat ze met weer een nieuw verhaal.

Heerlijk zijn haar verhalen en net zo heerlijk is de stilte als ze net in bed ligt.
Ik zit beneden aan de tafel. Blader door de krant en kijk ondertussen de kamer rond. Altijd en overal zijn er verhalen. De fotocollage aan de muur geeft mij per foto een verhaal. De kettinkjes die ik zie hangen evenzo. Eén uit Bolivia waar ik fantastische verhalen beleefde toen ik daar 3 weken met Eva Luna was om ons geadopteerde neefje te begroeten. Een andere ketting gekocht op een tuinfair waar ik was met een vriendin en de kabouterhanger komt uit Sprookjeswonderland waar ik pas met mijn meisje was. Ik kan ze zien en zo de dagen met al hun liefde en blijdschap herbeleven.
Ik zoek mijn Boliviaverhalen op. Ik lees en vlieg weer alleen met mijn net geen 2-jarige meisje over de oceaan. Zie voor het eerst mijn neefje. Loop tussen de marktkramen en vier Kerst en Oud & Nieuw in de zon.

De komende weken zal ik ook weer verhalen mogen optekenen. De caravan staat reeds naast het huis om ingeruimd te worden. De jurkjes hangen klaar om in de Ardèche gedragen te worden. Extra zwembroeken zijn al ingekocht.
Ik weet alleen niet hoe het daar met de internetverbinding gesteld is. Schrijven, gewoon in mijn schrift ga ik zeker doen, ik kan niet anders, maar geen idee of ik er Inktspetters van kan maken voor op mijn website. Uitgaande van een laissez faire houding bij mijzelf én de campingwifi zullen er waarschijnlijk de eerste tijd geen nieuwe verhalen online komen.
Wel ga ik nu voor de komende weken een paar mooie Bolivia-verhalen klaar zetten.

Iedereen fijne eigen verhalen toewensend en alle goeds voor de komende tijd.
Alinda

————————————————————-
Bolivia deel 1 – 13 december 2012

BUENOS TARDES,

Hierbij een poging om iets over te brengen van al het bijzondere en tegelijk zo gewone leven hier in Santa Cruz te Bolivia. Bijzonder in de zin van het doel van de reis, ons neefje Reinaldo ontmoeten in zijn geboorteland, een andere wereld betreden in Zuid Amerika, de zo goed verlopen reis samen met mijn meisje, de mooie plek waar we nu tijdelijk wonen, de heerlijke temperatuur.
Gewoon in de zin van de nichtjes en het neefje spelen samen, we eten samen een boterham en halen gezamenlijk boodschappen, al gaat dat laatste eigenlijk al niet gewoon.
bol-1
We lopen het hotel en appartementencomplex af en steken even later een hele drukke weg over. Na een paar dagen zal dat misschien routine worden, maar nu nog erg indrukwekkend om te zien dat we allemaal levend aan de andere kant zijn aangekomen. We trekken de wijk in langs winkeltjes en kramen. Appels, mango’s en potloden voor school (mijn nichtjes Zoë en Reza krijgen dagelijks les van mijn broer Gerjan en schoonzus Silvana) worden gekocht.
bol-2


HET TIJDSBESEF IS OP SCHIPHOL ACHTERGEBLEVEN,

maar ik ga voor mijzelf toch proberen een dagverslagje te maken van alles wat er hier gebeurt. Donderdag de 13e heeft Danny mij naar Schiphol gebracht. In de auto was ik nog even licht zenuwachtig, maar ook het besef dat ik nu niets meer kan voorbereiden of in de koffer kan pakken, drong tot me door. Vanaf nu alleen maar gaan, zien en beleven!

We zijn de douane door. Eerst even kijken waar we straks moeten boarden en een sandwich eten en dan Schiphol verkennen in het uur dat we nog hebben. Eva Luna huppelt om mij heen, kijkt haar ogen uit en wijst naar de grote kerststerren aan de plafonds. Elk transportwagentje wordt beklommen en ze zit stoer achter het stuur (nadat ik gecheckt heb of er niet toevallig sleutels in het contact zitten).

bol-3
We stappen als laatste het vliegtuig in, zolang mogelijk rondrennen. Zo zenuwachtig als ik de afgelopen weken ben geweest voor het vliegen, zo relaxed ben ik nu. Eva Luna zit bij mij op schoot en ik heb een tas met speelgoed bij de hand. Ik heb tijdens deze eerste vlucht naar Madrid echter alleen het stickervel gepakt. Samen stickertjes uitzoeken en op het raam plakken geeft al zoveel plezier. Stijgen en landen verloopt vlekkeloos en zo staan we tweeënhalf uur later in Madrid. Allebei klaarwakker, lachend en trots op ons avonturenbloed.

Drie uur later, rond 00.00 uur vliegen we door naar Bolivia, Santa Cruz. Om 22.30 uur, mevrouw loopt nog steeds stralend rond, trek ik haar haar slaapzak aan. Probeer nog een homeopathisch tabletje dat rustgevend zou werken met wat eten naar binnen te smokkelen, maar dat heeft ze door en het tabletje verdwijnt naar de grond. We blijken het ook helemaal niet nodig te hebben. Een beetje halfslapend komt ze aan boord en al drinkend aan mijn borst gaan we de lucht in. Ik probeer gelijk maar mee te dommelen,

WIE WEET HOE DE KOMENDE TWAALF UUR NOG GAAN VERLOPEN.


Nou, die verlopen super. De eerste acht uur slaapt de kleine schat bij mij op schoot. Af en toe liggen haar benen op schoot bij mijn Boliviaanse buurman, maar die vindt dat helemaal prima; Eva Luna heeft hem al haar lieve lach laten zien. Zelf pak ik toch ook aardig wat slaapuurtjes. De vier uur die ze wakker is, spelen we vingerspelletjes en zingen we liedjes met gebaren. We worden verwend door de stewardessen met eten in overvloed.
De buurman gaat op een gegeven moment ergens anders zitten, er was nog een stoel vrij en geeft zijn stoel aan Eva Luna. Ze zit zo mooi in de stoel en af en toe staat ze even en kijkt dan het vliegtuig rond. Een blond koppie boven de stoelen uit met alleen maar Bolivianen om haar heen. Ze staat al op menig foto.

WE ZIEN DE ZON OPKOMEN.

We zien weer lichtjes ver onder ons. We gaan landen. We worden geholpen met onze bagage. We gaan door de deuren en onze nichtjes vliegen ons in de armen. Samen met Gerjan staan ze ons op te wachten. In het half uur rijden naar het appartement proberen ze verslag te doen van de zes weken die ze hier al zijn, word ik getest op mijn Spaanse taal, Eva Luna plat geknuffeld en kan je zelfs aan de andere kant van de wereld zeggen:

‘IK BEN THUIS!’

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *