Waar is die spanning gebleven? Van ’s avonds boven aan de trap nog even luisteren. Pakken ze beneden de slingers al uit de la? In de dagen voorafgaande aan deze avond, een paar keer de kledingkast van je ouders napluizen op cadeaus. Tussen een stapel beddengoed had ik namelijk ooit een keer een cadeautje gevonden. Of was ik de enige die zoiets deed?

Ik heb deze week de dag gevierd dat ik geboren werd.
‘Zonnebloemen bloeiden die dag volop in de tuin’, schreef mijn moeder op de verjaardagskaart die ze mij toestuurde. Ik zie nu de oude foto’s voor mij, met coniferen van 1 meter hoog om onze tuin in de toen nieuwbouwwijk. Die zonnebloemen zullen er parmantig bovenuit hebben gezwierd.
Het geboortetijdstip kan ik in ‘Het boek van Ikke’ weer vinden en ook nog enkele krantenknipsels van die dag. Zo hees burgemeester Van Splunder die dag in Hardenberg de vlag waarmee hij officieel het regionaal woonwagencentrum opende .
Maar wat weet ik verder maar weinig van deze dag.
Logisch dat ik zelf geen herinneringen daar aan heb, maar ik ga toch eens vragen stellen over deze dag. Dat van die zonnebloemen was nieuw voor mij en mijn geboortedag begint ineens meer te leven.
Hoe is de zwangerschap verlopen? Waren ze blij met mij? Wat veranderde er in het leven van mijn moeder. Heeft ze nog met een dikke buik als laborante gewerkt en hoe ging het daarna?
Verhalen om mijn levensreis completer te maken en verhalen voor de overlevering?

Ooit ga je natuurlijk dood. Hoewel iedereen dat weet, steken velen de kop in het zand. Maar met het niet aan de dood willen denken, verloochen je dan ook het leven? Je kan het licht pas zien als je ook weet wat donker is.
Maar wat zou je nog willen beleven, voor je sterfdag daar is.
Mijn lijstje is niet zo lang. Althans niet als ik mijzelf nu maar een paar minuten bedenktijd geef. Ik zou graag een reis naar Louisiana willen maken voor de muziek, nog lang genieten van hoe ik nu leef en verder kan ik alleen aan mijn meisje denken. Ik wil nog zoveel met haar beleven en ik wil er graag nog heel lang voor haar zijn. Tegelijk natuurlijk de reden waarom mensen zo schrikken van de dood. Angst om achter te laten en om achter gelaten te worden.

Geboortedag – leven – sterfdag.
Ietwat zwart ‘zodra je geboren wordt, ben je op weg naar de dood’. Iets meer nuance ‘het gaat in het leven niet om de bestemming maar om de reis’.
Ik heb een avontuurlijke reis en ik hoop dat mijn reis nog even doorgaat.
En dat volgend jaar Eva Luna beter kan praten, zodat ik haar beter kan verstaan als ik haar de avond voor mijn verjaardag uithoor over mogelijke cadeautjes, die ze op de opvangboerderij voor mij heeft gemaakt.