‘Oh, wat een mooie kleur! Paars is mijn lievelingskleur mama.’ Ik laat haar de grote beurse plek op mijn bovenbeen zien. Ik wil wat medeleven, maar was even vergeten dat een ieder de boel weer anders beleefd.
Zo vindt de een de tulpenvelden; strakke kleurvolle Mondriaanvlakken in het polderlandschap mooi. Een ander verkiest de wilde losheid van een berm vol koolzaad en fluitenkruid. In de polder groeit het naast elkaar.
Wat de een belangrijk vindt, hoeft de ander niets te interesseren. En wat ik als waarheid beleef kan voor een ander een leugen zijn. Is dat een probleem? Nee. In ieder geval niet als we niet afhankelijk zijn van de goedkeuring of bevestiging van de ander. Helaas is dat laatste soms een struikelblok.
Het is ook moeilijk. Jij bent ergens helemaal vol van en wil zo graag de ander op je hand. Je kan ook zo overtuigd zijn en het een ander op willen leggen.
Je eigen ding ontdekken en kunnen doen is heerlijk. Ik ondervind momenteel een mooi voordeel van een latrelatie. Zo heb ik in de woonkamer nu een petrolblauwe muur, een groene bank en een behang voorzien van junglebladeren. Ik weet dat mijn Lief dit niet met stip op nummer 1 van zijn smakenlijstje heeft staan. Zouden we ooit samen in een huis wonen weet ik echter ook zeker, dat we door goed overleg, uitkomen op een inrichting die ons beiden zal bevallen.
Een van de vereisten om het samen goed te hebben; luisteren naar elkaar. Naar ieder met zijn eigen ik en eigen leven en beleving. Toen ik Eva Luna vertelde dat het paars ontstaan was door een harde botsing streelde ze lief haar vingers over de plek.
Als een ieder zowel zichzelf als de ander kan zien, beiden met respect en zorg, dan kan je een heel goede naaste zijn en hebben, en ik denk, dat dat in de buurt van vrijheid komt.
mei5