1 juli 2005. Deze maand zou ik in Afrika zitten zei ik het jaar daarvoor na terugkomst uit Zuid Amerika. Ik heb echter nog niets geregeld. 27 juli 2005. Ik zit in de bus op weg naar het vliegveld in Düsseldorf. Bestemming Ghana.
In de 6 weken die volgen heb ik mijn schrijfblok volgeschreven.

Ik zit in de bus. En dat is al heel wat. Ik sta namelijk niet op de passagierslijst en rij nu van Schiphol naar Düsseldorf. Uiterlijk een half uur voor vertrek moest je instappen. En daar stond ik braaf, ruim voor de afgesproken tijd bij een onbemande balie van Ghana Airways. Het is inmiddels 10.30 uur en ik zou nu in de bus moeten zitten. Elke donkere man bekijk ik. Zou dat de chauffeur zijn? Andersom wordt er trouwens net zoveel bekeken. Maar dan na een hele tijd vriendelijk glimlachen, komt er eindelijk een blanke chauffeur aan met groot walrus-gehalte. Hij pakt de passagierslijst en ik zeg mijn naam. Of hij leest niet zo snel, of ik sta er niet op. Ik kijk over zijn schouder mee op het papier en nee, geen Zweers. Gelukkig zie ik dat hij niet in de stress schiet en ik dus ook niet. Ik wissel een paar woorden met een mede-passagier. Ze zegt wat ben je kalm. Je staat hier alleen. De chauffeur komt eerst niet opdagen en dan sta je ook nog eens niet op de lijst. Ik blijf dapper neuriën. Dat is mijn geheim.
Ik betrapte mezelf erop en kwam erachter dat ik al hele symfonieën had gecomponeerd. Ik schiet in de lach. Het woord symfonie doet me denken aan Jan Smit en de Zwarte Cross waar dat nummer de hele dag te horen was. Al zingend loop ik nu in de regen naar de bus. ‘Als de nacht verdwijnt en de zon weer schijnt – als ik jou zo zie klinkt een symfonie – en je weet hoeveel ik van je hou – heel mijn hart staat open voor jou’.
En op dat moment mis ik even een man. Nu sta ik in de stromende regen naast mijn tassen die in de laadruimte moeten worden getild. Anders was ik de bus ingesprongen en had ik mijn kapsel kunnen redden. Nu sta ik te wachten totdat ik ze zelf één voor één een veilig plekje geef.
De bus vertrekt een half uur later dan gepland, nadat de chauffeur, zo’n stadse gast met goede babbel, mopperend rondloopt en tot de conclusie komt dat de hele lijst niet klopt. De bus zit vol Ghanezen en ik hoop dat ze niet allemaal Nederlands verstaan.
O shit, ik ben nog maar net op reis. Zit zelfs nog in Nederland en heb mijn eerste blad al volgeschreven ……