Een beetje sprakeloos zit ik op mijn bed. Het is 2.15 uur Nederlandse tijd (00.15 Ghana) en ik ben in Afrika. Het is donker. Ik heb niet veel gezien. Wat ik wel zag was een nette luchthaven. Een grote brede geasfalteerde weg die Accra inloopt en vervolgens een wijk waarbij ik me niet echt op mijn gemak voel. Ik denk dat ik voor Afrikaanse begrippen een schone kamer heb, maar het komt op mij over als een hok. Buiten de luchthaven stond een meisje mij op te wachten. Ik was blijer dan ik had verwacht toen ik mijn naam op haar papier zag staan. Zij regelde een taxi en dit hotel New Haven en verbood mij mijn portemonnee te voorschijn te halen. Zij onderhandelt met mensen en spaart mij een hoop geld uit. Morgenvroeg haalt ze mij op en gaan we een buskaartje regelen voor mijn tocht vrijdag naar Tamale. Ik heb wel 3 keer naar haar naam moeten vragen, maar nu heb ik een ezelsbruggetje. Ik denk aan de beer met zijn mislukte grappen uit de Muppets, Fozzie. Zij heet Fauzia.
En wat ben ik nu blij met deze lieve Fauzia. Het is niet niets om midden in de nacht in donker Afrika aan te komen, kom ik achter.

Ondanks de betrekkelijke rust op de vluchthaven dendert er toch van alles over me heen. Ook de kalmheid tijdens de hele reis heeft energie gekost. Eerst Schiphol met de late chauffeur die een passagierslijst heeft waar ik niet op sta. De douane in Düsseldorf verloopt goed, behalve dan dat ik een schaartje in mijn handbagage had zitten en nu kwijt ben. Ik moest hem in een bak gooien en zag dat ik duidelijk niet de eerste was die vergeten was de schaar in de grote bagagetassen te stoppen. Vlak voordat ik wil instappen wordt mijn ticket in beslag genomen. ‘Zijn er problemen?’ ‘Nee, u krijgt zo een nieuw ticket. Andere mensen willen op uw stoel zitten’. ‘O’.
In het vliegtuig is ruimte voor 150 mensen en het is één grote stoelendans. Ghanese families willen bij elkaar zitten. De stewards staan letterlijk met hun handen in het haar. Heel wat later dan gepland taxiet het vliegtuig naar de startbaan. De mensen voelen nu pas een lichtelijk druk dat ze inderdaad eens moeten gaan zitten en hun bagage met rust moeten laten. Tijdens de vlucht hoor ik dat ze allemaal zoveel bagage mee hebben genomen dat een deel van de koffers is overgepakt naar een vliegtuig van de KLM dat morgen in Accra landt. Benieuwd of ik vannacht mijn spullen nog in handen krijg. Ook maken we een ongeplande stop op Mallorca om te tanken. Uiteindelijk duurde de vlucht 7,5 uur.

Ik wil mijn lakenzak uit de rugtas halen en draai het cijferslot op de goede combinatie. Helaas, het slot blijft dicht. Nog een tijd proberen, maar nee. Het geeft niets mee. Ik haal intussen mijn vingers open omdat ik denk het met brute kracht te kunnen oplossen, maar de slotjes zijn toch sterker dan verwacht. Gelukkig ook maar. Ik denk aan hoe dat rekensommetje ging. Hoeveel combinaties heb je met 3 cijfers 10x10x10…. eerst maar weer op de code die ik dacht aangebracht te hebben. Nu maar hopen dat ik vanmorgen 1 cijfer niet helemaal goed heb ingesteld. Ik heb geluk. Na een kleine 10 pogingen schiet het slot open.
Ik pak mijn lakenzak. Leg kleding klaar voor morgen en zal nu eens kijken of ik hier kan slapen.
Ik vind het allemaal nog erg vreemd. Ik blijf liever zo zitten schrijven. Maar ben ook wel moe. Zal me proberen over te geven aan deze nieuwe situatie.
Welterusten.