Vanmorgen op weg naar school eerst maar even langs de fietsenmaker gegaan. Heb al een paar keer mijn achterband laten oppompen, maar blijkbaar is hij toch echt lek.
Fietsenmaker is trouwens gewoon een mannetje onder een boom met een kuipje water, 2 fietsen die op hun kop staan, een kistje met wat gereedschap en plakspullen en niet te vergeten een hulpjongentje erbij dat een beetje met de fietskettingen aan het prutsen is. Er blijkt iets mis te zijn met het ventiel, maar hij kan het maken en een kwartier later fiets ik weer verder.
En nu fiets ik zelfs de heuvel naar de rotonde op zonder dat ik bijna stil sta op de trappers of zelfs af stap om te lopen. Ik ben nog niet blij met deze klim, maar het gaat al beter.

Op school heb ik een afspraak met de coördinator. Hij heeft gisteren de picto-boekjes bekeken en is geïnteresseerd. Ik geef hem uitleg over de doelstelling en werkwijze. Hij is erg blij en draagt de juf op om dit uit te gaan voeren. Ze krijgt een boekje in de handen gedrukt, maar gaat vervolgens helemaal verkeerd aan de slag. Met een vriendelijke glimlach grijp ik toch gelijk maar in. Ik doe de eerste picto-zin voor en probeer tegelijk aan de juf uit te leggen, waarom ik dit zo doe. Vervolgens laat ik haar voor de klas staan. Terwijl ze bezig is, geef ik haar complimenten en moedig haar aan tot meer interactie met de leerlingen en geef voorbeelden daarvoor.
Ik ben benieuwd of ze hier ooit serieus mee verder gaat als ik weg ben, maar tot nu toe lijkt ze het wel echt leuk te vinden. Ze zoekt veel oogcontact en ik zie dat ze trots is als ik mijn duim omhoog steek.
Ik had niet verwacht dat ik zo’n actieve rol zou spelen. De eerste dag was ik nog een beetje zenuwachtig dat ik zo voor de klas werd gezet. En nu, binnen een week sta ik hier vanuit de positie van deskundige kennis over te dragen aan de coördinator en de juf.Ik voel me ook lichtelijk gevleid dat de 2 dochters van de directeur die bij de oudste kinderen in de groep zaten, nu bij mij in de groep zitten. Ik weet natuurlijk niet met welke reden. Misschien wisselen ze wel vaker van groep, maar een klein beetje denk ik dat het door mij komt. De coördinator is erg enthousiast over mijn inbreng. Misschien ook omdat ik al het lesmateriaal hier achterlaat, maar toch. Ik voel me wel gewaardeerd.

Toen ik vanmorgen vertelde dat ik de komende dagen; vrijdag, maandag en dinsdag niet zou komen waren ze teleurgesteld. Ik ga namelijk met Evelien naar Mole National Park, een natuurreservaat met o.a. olifanten en we reizen daarna door naar de grens in het westen naar Wechiau Hippo Sanctuary om nijlpaarden te zien. Afhankelijk of we vervoer kunnen regelen komen we dinsdag of woensdag weer terug in Tamale.
Maar eerst deze ochtend afronden.
Bij het rekenen, met het groepje dat al om ons zit te schreeuwen ‘ teacher come!’ bied ik plakcijfers, gekocht bij de axion in Nederland aan. De kinderen hebben hier niets geen lesmateriaal en zijn zo blij met dit. Kies een nummer, ja pak maar en als iedereen een nummer heeft mag je het omhoog houden en benoemen. Wild worden ze ervan en blijven maar dooroefenen. Ze zijn eigenlijk te wild, maar laat maar. Ze zijn een keer actief in plaats van dat passieve gehang op hun bankje in de klas, waarop ik regelmatig een kind zie slapen.

Om 12.00 uur nemen de oudste kinderen onze fiets en lopen ze samen met de juffen, coördinator en enkele kinderen een heel stuk met ons mee om ons uitgeleide te doen.
In het centrum van Tamale doen we boodschappen. We gaan morgen dus naar Mole National Park en hebben gehoord dat daar geen winkeltje is en het restaurant erg prijzig. Zelf even wat meenemen is dus wel handig. En nee, wees niet bang. We nemen geen gevulde koelbox mee en de aardappels van thuis.
We bellen naar het hotel om voor de zekerheid een kamer te reserveren. Tot onze schrik horen we dat het hele hotel vol is. Wat?! Er zou altijd plek genoeg zijn. Een nacht later dan? Nee, je kan maar 1 dag van tevoren reserveren. We moeten even herstellen, maar passen al gauw onze plannen aan. We gaan eerst naar Hippo Sanctuary in Wechiau om de nijlpaarden te bekijken en reizen op de terugweg naar Mole. We bespreken onze plannen nog even met Doris en Sibon om te horen hoe het vervoer hier geregeld is.

Ik vind het wel jammer om te horen dat we nu morgenvroeg de bus van 4.00 uur al moeten hebben in plaats van die van 14.00 uur. Ik had me verheugd op een vrije ochtend. Lekker relaxed de tas inpakken voor deze trip van 5 dagen en misschien wat kleren wassen.
Evelien is blij met de uitnodiging van Doris om na het eten ook te blijven slapen. Midden in de nacht als blanke vrouw de straat op gaan en dan vooral in de wijk waar zij woont is net iets teveel van het goede. Ghanezen staan bekend als vriendelijke mensen, maar de kat op het spek binden is nergens voor nodig.
We fietsen naar haar huis om haar spullen op te halen. Het licht op mijn fiets doet het niet en om 19.00 uur is het hier al aardedonker. Ik pak mijn hoofdband met lampjes en trek veel bekijks. Helemaal als ik de lampjes op de Knight Rider-stand heb staan. In gedachten hoor ik steeds de fluisterende waarschuwende stem van Kitt ‘Michael’. 6 lichtjes flikkeren op van rechts naar links en weer terug. Het is geen gezicht, maar het levert beide partijen, mensen aan de kant van de straat en mijzelf ontzettend veel plezier op!