Ik zie zijn hand in haar kontzak verdwijnen. Zij vleit heel even haar hoofd tegen zijn schouder. Ik zit op een barkruk. Mijn rug leunend tegen de bar. Mijn benen gestrekt op een kruk voor mij. Blikje berenburg-cola in de hand. De ingrediënten voor romantiek zijn hier in het half donkere hol best aanwezig voor degene die wil. Er is zelfs live muziek. Niet echt een kwelende ballad, momenteel speelt The Fourth, een thrashmetal band uit Urk, maar het is lekker. Lekker stevig. Stevig genoeg om de aandacht op te eisen. Luid genoeg om geen lieve woordjes uit te kunnen wisselen en ik vraag me glimlachend af wat zij anders tegen elkaar zouden zeggen.

Sounds from the Underground. De metalbands wisselen elkaar af tijdens deze namiddag en avond in poppodium De Klos. In de tussenliggende minuten bekijk ik post op mijn telefoon van de oppas. Mijn meisje showt ondeugend haar nagels. Ik hoef haar nagels nog helemaal niet all the way in te zoomen om in haar ogen al te zien dat het mijn nagellak is en geen kindernagellak. You go girl! Zo heb ik vandaag mijn zwarte broek bewust geruild voor de rode die ik nu draag. Ik voldoe qua uiterlijk niet aan de norm hier. Ben een ietwat vreemde eend. Lekker. Vreemden worden vaak eerst links gelaten. Ik hoef niets. Even underground en mijn denken laten overschreeuwen door mannen op een podium die ik niet kan betrappen op een verstaanbaar woord.
Heel even schrok ik lichtelijk. Klonk het eerst nog enigszins melodieus, nu word ik overspoeld door een dikke lava aan death metal. Bij nummer twee zit ik er echter alweer in. Geniet van de drums en gitaren en mijn hoofd bungelt los op de nek. Nooit ga ik meer naar huis.

Muziek is toch wel heel machtig. Ik ken de bladen en boeken vol goede levensadviezen. Als ik er de tijd voor neem om ze te lezen, zetten ze mij wel aan het denken en op een goed spoor. Echter bij muziek, dan hoef ik niet eerst te denken, dan ga ik als vanzelf over het goede spoor. Muziek, in combi misschien met de locatie. Ik hoef hier niets. Ik voelde dit vanaf de eerste keer toen ik hier jaren geleden binnen stapte. Misschien helpt de schemering mee, maar ik hoef hier niet slanker te zijn, niet geweldiger. Ik moet hier niets. Ben goed zoals ik ben. Ik kan heel veel hoor en wil ook alles wel leren. Alleen dat moeten om iets dat verband houdt met de buitenwereld. Iets dat ik overigens zelf wel zal hebben bedacht. Die buitenwereld die ik zo mijn energie laat opslurpen.

De muziek om mij heen lijkt wel een pantser. In mijn visuele denken zie ik mijn trein nu door een ondergrondse tunnel rijden. De muren zijn van muziek en houden de buitenwereld even op afstand. Alleen met mijzelf zijn. Beseffend wat heb je het goed meid. Nee, het gaat verder. Ook al zouden sommige dingen niet goed zijn, het is prima. Niet dat ik onverschillig ben, maar het gevoel van angst is weg.
Tinteling naar avontuur nu ik even mijzelf weer heb gevoeld. Straks rijd ik die tunnel wel weer uit, zin in, maar ik koop wel gelijk even een retourtje met bestemming Muziek @Underground.

Grandioos. Vreugdevuren, hoe overdreven dat ook klinkt, laaien in mij op. Tranen in mijn ogen.
Eva Luna weet niet hoe snel ze van mijn schoot moet glijden. Even een muziekje op de laptop als achtergrondmuziek aanzetten en dan samen  spelen was de bedoeling. Op de muzieksite via genre Folk naar de Bluegrass. Ik druk op play en de actie begint. Ze glijdt mijn schoot af en staat me hier nu toch te hupsen. Ze pakt mijn handen en samen dansend, draaiend en in onze handen klappend gaan we de kamer door. Tussendoor snel een paar halen met een krijtje over het krijtbord, maar bij een nieuw nummer vliegt ze weer in het rond. Blonde haartjes springen op.
Nog even gek doen en op de lage tafel klimmen. ‘Mama hand!’ En daar gaat de kleine stagediver.
Heerlijk dat mijn meisje zo uitgelaten kan zijn op muziek.

Ben stiekem wel blij dat je je eerste dansmoves niet gemaakt hebt op K3. In de auto op de cd van Madness konden we samen al lekker gek doen tijdens het rijden. Dus zo gauw je een paar stappen kon lopen de cd ook wel extra in huis gedraaid. En daar ging je. Op One step beyond. Met je knietjes omhoog en je armen van voor naar achter.

Ach nu wil ik ook geen oordeel over muziek geven. Als muziek je blijdschap geeft is het goed. Muziek voor plezier. Muziek voor het uiten van je emoties.
Muziek is goed voor je welbevinden. Het zorgt dat je van binnen ergens niet iets laat vastzitten. Muziek kan dingen openen die je met woorden, met denken niet voor elkaar krijgt. Zoiets als trillingen bij een moer. Een bout en een moer die lang genoeg trillen krijgen ook speling.
Muziek als onbewuste uiting van je innerlijk leven.
Je papa liet zich op het podium gelden en vocht tegen de voor hem beklemmende opgelegde regels vanuit de maatschappij en je mama blies haar tranen door de saxofoon.

Muziek is een zo mooi instrument.
Behalve voor je innerlijke naar buiten werken is het ook zeker andersom. Van buiten naar binnen halen. Je laten strelen en zalven.
Tijdens de eerste ontmoeting van je papa en mama bij papa thuis, luisterden zij ‘s nachts tot ‘s morgensvroeg naar muziek. Olderwets ploaties draaien op de lp speler was vervangen door cd’s draaien, maar veel liefde werd in plaats van woorden doorgegeven door muziek. Muziek van Calexico,  Hank Williams Jr, The White Stripes. De hoesjes van Cannibal Corpse konden mij dan weer niet bekoren, maar de bevlogenheid, de passie voor muziek was bedwelmend voor het verliefd zijn.

Lieve lieve schat. Ik hoop dat de muziek je vriend mag zijn. Ik zal jullie in ieder geval aan elkaar voorstellen.