“Het komt je hier de bek niet inwaaien.” Even twijfelde ik of ik het wel zo zou zeggen, maar gelukkig mijn collega lacht en even later heb ik een kop thee op mijn bureau staan.
Vanmorgen strakke rondetijden gereden om dit voor elkaar te krijgen. Wie het laatst het kantoor binnenstapt, haalt de eerste ronde thee en koffie. Simpel grapje gisteren, maar het zat wel met een glimlach in mijn hoofd.

Net voor de wekker gaat, word ik al even wakker. Wat lekker. Weer een nacht dat mijn meisje heeft doorgeslapen. Geen onrustige dromen en gehuil. Fijn voor haar, en voor mij want het slaaptekort begint zich af te tekenen op mijn gezicht. Rustig wakker worden en tegelijkertijd een goede starttijd neerzetten door niet alle snoozers te verbruiken.
De gordijnen bij de kleine open schuiven en onder zacht gefluister verwarde haren uit haar gezicht strijken. Een knorretje volgt. Teken dat ze niet meer helemaal ver weg in dromenland is. Ik kan naar de badkamer.
Op de achtergrond hoor ik wakker-worden-geluidjes als uitgerekt gapen en gefluister tegen het knuffelschaap. Tandenpoetsend zit ik even later bij haar bed. Ze is wakker en praat zonder piepstem. Alsof je een heerlijk dweilorkestje hoort. Onze tijd is nog steeds scherp. Even wordt het spannend. Een nieuw onderbroekje heeft nog een kriebellabel. Help, waar is de schaar. En, als ze de kleren aanheeft, besluit ze dat een ander setje mooier staat. Doe dat zelf maar even meid, ik ga alvast beneden boterhammen smeren.
Jaaahh strakke wissel. Zij komt aangekleed de kamer in en ik zet de borden op tafel. We kunnen zo weer door.

Auwts, het heeft vannacht gevroren. Een vies venijnig laagje ijs siert mijn autoruiten. Dit zijn kostbare seconden die verspild worden. Maarrrrr, dit zal mijn collega misschien ook zijn overkomen. Al lijkt hij mij iemand die dat, zo gauw hij uit zijn bed stapt, allang in de smiezen heeft.
Echter. De Tollebekerbrug. Hij staat open. Hoe bedenk je het. Het koppie gaat hangen. De motor uit. Terwijl we wachten, voeren we een gesprek over wat dat witte nu eigenlijk is, waardoor we zo’n magisch zicht hebben; mist.
Helemaal duidelijk was mijn uitleg volgens mij niet. We lopen het erf van de opvangboerderij op. “Kijk mama, Paulien staat achter het raam met mist.” Een volgend ritje komt het woord ‘condens’ weleens een keer aan bod. Alhoewel het volgens mij wel sterk aan elkaar gelinkt is met vocht en temperatuurwisselingen. Een google-ronde volgt. Nu eerst dikke kus en knuffel en terwijl ik de dam afrijd kijken welke tijd het autoklokje aangeeft.

Iets voor achten rijd ik de parkeerplaats van mijn werk op. Het is een goede tijd, maar ja is het goed genoeg. De finishlijn is het lichtknopje.

Ik knip het licht aan op kantoor.

I’ll drown myself in the swimming pool. Soms kan je wakker worden en dat denken. Slaap tekort en je kind beloofd, om naar het in mijn ogen fucking zwembad te gaan. Maar ja, ze wordt groot en over een jaar staan die zwemlessen voor de deur. Het haren wassen is nu soms nog één grote ramp, dus een beetje wennen kan geen kwaad.

Dik ingepakt stappen we op onze leenfiets. Benen in de fietstassen en mama goed vastpakken is de opdracht. Joelen als we door het tunneltje gaan en trappelend naast me staan wachten totdat de zwembandjes om de armen zitten. Ze heeft zin!
En oké, I’ll admit, ik heb genoten. Zelfs toen ik nog probeerde als enigszins knappe moeder verleidelijk in het kinderbadje tegen het muurtje aan te zitten en dochterlief mij een emmer water over het hoofd gooide. Ik schikte mijzelf maar snel in de rol van moeder met uitgelopen mascara en deed lachend mee.

Ze wordt groot. En het gaat ook zo snel. De juf van de school was vanmiddag op kennismakingsbezoek. Ze vertelde over wat je allemaal op school kan doen. Welke kindjes er in haar klas zitten en dat we deze week nog wel even binnen mogen lopen. Eva Luna mag dan een kaartje uitzoeken dat de juf vervolgens op een stoeltje gaat plakken. ‘Dat wordt dan jouw eigen stoeltje!’ Na de kat uit de boom te hebben gekeken, vertelt mijn meisje vervolgens ook van alles tegen haar juf.

In de auto toen ik haar even daarvoor ophaalde van de opvangboerderij was ze al zo vrolijk aan het kletsen. ‘Aïda was de mama-poes en ik en Emma waren babypoesjes. Toen gingen we krabbelen met onze nageltjes. En een klokhuis zit in een appel en hé daar rijdt een kleine bus en daar een grote!’

Na het bezoek van juf was het nog tijd voor de gym. Wit koppie van vermoeidheid en al wat blozende slaapwangen, maar de gym is leuk! In de deuropening staand, zie ik hoe ze zo opgaat in de groep. Ze zoekt nog even oogcontact. We zwaaien.

Zo lig je als baby op mijn buik en zo gingen we gisteren alweer voor het laatste bezoek naar het consultatiebureau. Nog één prik en één keer meten en wegen. Mijn liefde voor jou kan niet groter worden, maar toch, bij elke centimeter die erbij komt en elke gram vul ik ze met liefde.

Ik lees je voor terwijl jij je in je bed nestelt en je knuffels in je armen schikt. Ik dek je toe. Geef je een kus op je neus. Je slaat je armpjes om mijn nek, heel strak en drukt je hoofd in mijn hals.
Groot, groter. Jij bent groots.

Geschrokken haal ik snel mijn hand terug. Gadver wat was dat. Nog eens steek ik mijn hand in mijn jaszak. Ik pak voorzichtig dat onbekende iets vast en haal het tevoorschijn. Het blijken elzenpropjes aan een ielig takje te zijn. Eén van mijn meisjes gevonden schatten die zij daar blijkbaar een plekje heeft gegeven. Steentjes, haarspeldjes, slakkenhuisjes, leegstaand heeft mijn voorkeur, verdwenen reeds al in mijn jaszakken. Net zoals madeliefjes, pleisters die niet goed meer plakken en snoepjes.

‘En ik voelde dat niets er toe doet, als je weet wie je bent.’ Ik vind ook hebbedingen. ‘Ik wil verdrinken in jouw ogen en ik wil mezelf niet meer redden. Wil te laat met jou opstaan en wil de wekker nooit meer zetten.’ Hoor zinnen voorbij komen als ik in de auto luister naar een cd. ‘Soms hou je van iemand, om dat wat je zien wilt. Soms hou je van iemand, om dat wat hij is.’ Woorden die ik graag wil bewaren.

Doet niets er toe als ik weet wie ik ben? De woorden geven me een gevoel van vrijheid. Dus als ik mijzelf ken, zit ik nergens meer mee? Ik ken mezelf met mijn passievolle en soms roerige leven, overlopend van enthousiasme, van liefde en zorgzaamheid én ik ken mijn gevoel van onzekerheid. Dat laatste is niet echt een ingrediënt dat strookt met dat niets er toe zal doen, maar ik kén mezelf wel en alles bij elkaar voel ik duidelijk genoeg kracht!

En ik hou van hem. Om hoe hij tegen het keukenblad aanleunt. In zijn ene hand de iPhone en in de ander een sigaret, iets dat niet in mijn meest gewenste plaatje past. Onbereikbaar, mede door het lawaai van de afzuigkap, voor de buitenwereld. Ik begluur hem stiekem terwijl ik het theeglas aan mijn mond zet. Ik hou van hem.

Mijn meisje zittend op haar knieën voor in de kamer bij de salontafel. Druk met haar waterverf en af en toe blij een kunstwerk omhoog houdend. ‘Deze is voor jou mama!’ Met de jongens praten over plannen voor de zomervakantie. Nagenietend nog van die van afgelopen jaar.
Schatten die ik wil borgen.
In mijn jaszak.
In mijn hart.